🕒 Leestijd: 2 minuten
Wetenschappelijke experimenten zijn een hoofdbestanddeel van de menselijke vooruitgang. Academische onderzoekers moeten zich meestal houden aan regels en voorschriften met betrekking tot de ethiek van het uitvoeren van studies. Er is echter altijd een aantal onderzoeken geweest die veel verder gingen dan wat velen als ethisch beschouwen.
In deze reeks bekijken we even kort deze experimenten.
Tegenwoordig zijn er strikte regels die moeten worden gevolgd bij het uitvoeren van dergelijke psychologische experimenten. De American Psychological Association (APA) heeft bijvoorbeeld een bindende gedragscode die moet worden gevolgd bij het uitvoeren van elk soort experiment. Onderzoekers zijn verplicht zich aan alles te houden, van toestemming tot vertrouwelijkheid van de experimenten.
Bovendien zijn er beoordelingscommissies en panels die verantwoordelijk zijn voor het versterken van deze strikte ethiek. Dat gezegd hebbende, waren de normen niet altijd zo streng. Dat is precies hoe enkele van de volgende controversiële psychologische experimenten werden uitgevoerd.
Het Monster Study-experiment
Het Monster Study-experiment van 1939 was een bewonderenswaardig experiment van de kant van Dr. Wendell Johnson, een spraakpatholoog. Hij wilde de oorzaak van het stotteren begrijpen. Daarom voerde hij een experiment uit met een groep kinderen in een weeshuis in Davenport, Iowa. Johnson was het niet eens met de heersende opvatting dat stotteren een aangeboren eigenschap was die daarom niet gecorrigeerd kon worden.
Als onderdeel van het onderzoek experimenteerde Johnson met 22 weeskinderen en verdeelde ze in twee groepen: stotteraars en niet-stotteraars.
Slechts de helft van de kinderen in de stottergroep was daadwerkelijk een stotteraar. Gedurende het hele experiment kregen de niet-stotteraars veel lof, dankzij hun conventionele spraakpatronen.
Aan de andere kant kreeg de stottergroep voortdurend negatieve bekrachtiging en werden ze altijd op scherp gezet als herinnering om niet te stotteren. Johnson concludeerde achteraf dat de kinderen die wel stotterden in de stottergroep eigenlijk slechter af waren dan voorheen, en dat degenen in de stottergroep die vóór het experiment niet hadden gestotter, tegen het einde van het experiment begonnen te stotteren.
Johnson stelde vast dat het probleem van stotteren een ontwikkelingsprobleem was in plaats van een aangeboren eigenschap, maar hij liet veel kinderen met een levenslange strijd achter.