Deze harde kern, bestaande uit ongeveer dertig leden, heeft
een brief gericht aan de Tweede Kamerfractie van PvdA/GL. Hierin pleiten zij voor het adopteren van de leus, die zij interpreteren als een oproep tot een ‘rechtvaardige en dekoloniale toekomst’, terwijl critici waarschuwen dat deze leus implicaties heeft van geweld en het uitwissen van de staat
Israël. Dit legt een diepe ideologische kloof bloot binnen de partij, waarbij een significant deel van de basis zich hard maakt voor wat zij zien als de rechten van de Palestijnen, ten koste van de traditioneel gematigdere houding van de PvdA.
Tegelijkertijd heeft de fractie PvdA/GL moties gesteund die bedoeld zijn om antisemitische demonstraties te bemoeilijken, wat tot grote onvrede leidt bij deze leden. Zij beschuldigen de partijleiding ervan de democratische waarden en rechtsstaatprincipes te verraden die zouden zijn aangenomen tijdens het partijcongres. Deze acties stellen de leiderschapskwaliteiten van Timmermans op de proef, die moet navigeren tussen het behouden van de partijeenheid en het weerstaan aan de druk van een luidruchtige minderheid binnen zijn partij.
De druk op Timmermans neemt toe naarmate hij zich moet uitspreken over deze kwesties. De interne strijd binnen PvdA-GroenLinks over de positie ten opzichte van Israël en de Palestijnse gebieden dreigt niet alleen de partij te splijten, maar kan ook bredere politieke repercussies hebben, gezien de gevoeligheid van het onderwerp binnen de (inter)nationale
politiek. Hoe Timmermans deze crisis het hoofd biedt, zal cruciaal zijn voor zijn leiderschap en de toekomst van de fusiepartij. Het beste voor de PvdA zal zijn dat zij het huwelijk met de antisemieten van GroenLinks beëindigd maar daar is leiderschap voor nodig.