Als je in een oorlog zit, weet je dat je in ieder geval, koste wat kost, één front moet vormen. Divide et impera, wist Julius Caesar al. Eendracht maakt macht, was de wapenspreuk van Nederland (voordat deze in 1815 werd vervangen door Je Maintiendrai).
Zitten we in een oorlog? Niet letterlijk. Wel in een strijd. Op leven en dood. Overdreven? Wat op het spel staat is ons zelfbeschikkingsrecht. Het recht van elk mens om over zijn eigen leven en lichaam te beschikken.
Om te zien dat dit recht wordt bedreigd, hoef je geen complotdenker te zijn (maar het mag wel). Je ziet het aan alles. De almaar toenemende censuur onder het mom van bescherming tegen haat en ‘desinformatie’. De draconische dwangmaatregelen vastgelegd in wetten (Pandemiewet), richtlijnen (EU, WHO) en verdragen (WHO Pandemieverdrag), onder het mom van bescherming van de volksgezondheid. De aanval op mobiliteit, woningbezit, energieverbruik en welvaart onder het mom van klimaatbescherming. De oorlogspropaganda en steun aan oorlog onder het mom van bescherming van de vrede. De uitlevering van onze autonomie en zeggenschap over ons eigen land aan ondemocratische instellingen, multimiljardairs en multinationals, onder het mom van … ja, wat eigenlijk?
Er is veel speculatie over wie hier achter zitten en waarom. Maar er wordt weinig nagedacht over wie ‘wij’ zijn. De oppositie. De dissidenten. De vrijheidsstrijders.
Als je eerlijk bent, zijn we een zootje ongeregeld. Een kluitje ‘vrije’ media die met moeite het hoofd boven water houden. Een paar politieke partijtjes. Een stel boeren en vissers en zwak georganiseerde MKB’ers, die weer weinig contact hebben met de vrije media. Enkele ‘parallelle groepen’ (Society 4.0, Keuzevrijbijmij, en andere), een handjevol ‘burgerorganisaties’, en een paar honderdduizend twitterende, appende, en demonstrerende eenlingen.
Best wel veel mensen. Veel passie. Geen organisatie. Nauwelijks jongeren, studenten, arbeiders (waar zijn de havenarbeiders gebleven?). Geen militairen.
Wat gaan we doen? Vladimir Lenin stelde in zijn beroemde boek uit 1902, Wat te doen?, de vorming voor van een “revolutionaire voorhoede” die de Marxistische revolutie moest uitvoeren. Een goede strategie, zo is gebleken, maar – wij zijn geen revolutionairen. Onze machthebbers, dat zijn de revolutionairen. Wij willen alleen met rust worden gelaten.
Ons voordeel is wel: we hoeven niet iedereen op één lijn te krijgen. We willen verdeeldheid vermijden, maar niet verscheidenheid. We koesteren juist onze verschillen. Het maakt ons niet uit waar iemand in gelooft. Of hij van klassieke muziek houdt of van jazz, blues en rock and roll. Dik of dun is. Spiritueel of decadent. Gevaccineerd is of niet. Wij willen leven en laten leven. We zullen soms compromissen met elkaar moeten sluiten en de aarde eerlijk met elkaar verdelen, maar we hebben verder geen dwang nodig, geen bureaucratie, technocratie, censuur, of propaganda om de een of andere utopische staat te creëren.
Hoe organiseer je vrijheid? Hoe creëer je massa-conservatisme? Het idee dat ik heb opgevat is om een nieuwe Bill of Rights vast te stellen. Een aantal grondrechten waarvan wij vinden dat die onschendbaar moeten zijn. Waar niemand aan mag komen, wat voor vermeende vijanden of ‘bedreigingen’ ook worden bedacht – of het nou klimaat is of de gezondheid of de economie of de Russen of de Chinezen. Waar geen technologische ontwikkeling – geen AI, geen CBDC, geen human-brain interface, geen genetische manipulatie, geen digitale identiteit, geen prik en geen medicijn – iets aan mag veranderen. Die de grenzen bepalen waar iedereen met zijn poten af moet blijven.
Natuurlijk bestaan er al allerlei mensenrechtenverklaringen. Maar die zijn vaak vaag, inconsistent – voorzien van allerlei uitzonderingen – en te uitgebreid, waardoor rechten conflicteren. Ik heb het idee dat het tijd is voor een nieuwe formulering, die rekening houdt met de nieuwste technologische ontwikkelingen. Eentje waarachter heel veel mensen zich zullen willen scharen. Waar je eigenlijk geen nee tegen kunt zeggen. Die nieuw elan biedt en nieuwe hoop. Die een internationale beweging in gang kan zetten. Die kan leiden tot eenheid in verscheidenheid. E Pluribus Unum – tot 1956 het motto van de VS. De Amerikaanse revolutie was ook heel succesvol.
Dit artikel is eerder gepubliceerd in De Andere Krant. Volg mij en vele andere vrijheidslievende auteurs en columnisten door een abonnement te nemen. www.deanderekrant.nl
PS Dit initiatief is inmiddels gestart: https://deanderekrant.nl/nieuws/de-andere-krant-lanceert-een-nieuwe-bill-of-rights-2023-08-16
Het bericht Wat is onze strategie? Naar een nieuw Bill of Rights! verscheen eerst op The Friendly Society.