Wat doe je als de heiligste herdenking van het jaar in Nederland – de Dodenherdenking op 4 mei – ineens door wokebestuurders ‘inclusiever’ moet? Als onze nationale stilte niet meer alleen over oorlogsslachtoffers gaat, maar ook over ‘verbindende verhalen’ en ‘diversiteit’? Nou, dan haal je Hans Teeuwen erbij. En die maakt er gehakt van.
In een magistrale video, waarin hij satire, absurditeit én vernietigende maatschappijkritiek combineert, vraagt Teeuwen aandacht voor… zijn aambeien. Ja, echt.
“Acht jaar geleden ging ik door een hel. Het voelde alsof er een grote, gloeiende, rood geverfde bloemkool uit mijn kont groeide,” aldus Teeuwen. “Iedere stoelgang was een martelgang. En ik ben een jongen, ik houd van zitten. Ik houd van wielrennen. Het kón allemaal niet meer.”
En zo begint hij een volstrekt krankzinnig, maar briljant opgebouwd betoog waarin hij het woke denken over ‘inclusieve herdenking’ fileert tot op het bot. Hij verzint een personage genaamd Stef Luik, een mysterieuze arts die zijn aambeien behandelt met een potje zalf gemaakt van gestold paardenzaad en uilenbloed. En jawel, Teeuwen genas. Zo goed zelfs, dat hij na drie weken “de Amstel Gold Race heeft uitgereden.”
“Twintig seconden stilte. Voor míjn leed.”
Dan komt het moment suprême. Teeuwen kijkt in de camera, oprecht, gevoelig bijna:
“Wat ik nou zou willen vragen… en ik hoef echt geen hele minuut… maar of mensen tijdens de twee minuten stilte dit jaar misschien twintig seconden zouden willen stilstaan bij het leed dat ík geleden heb.”
BAM. Daar is de klap. Satire zoals alleen Teeuwen die beheerst. Pijnlijk, raak, hilarisch en zó ontmaskerend dat het hele inclusiviteitscircus rond 4 mei met één zin volledig wordt ontbloot.
Want ja, natuurlijk is Dodenherdenking belangrijk. Natuurlijk zijn oorlogsslachtoffers het herdenken waard. Maar precies daarom moet het daar ook over blijven gaan. Niet over “persoonlijke verhalen”, “intersectionele verbinding” of andere holle woke termen. De dodenherdenking is niet voor alles en iedereen – het is voor hún eer.
👉 Bij DDS zijn we dankbaar dat mensen als Teeuwen nog durven te zeggen wat gezegd moet worden. Maar dat kost strijd. En zonder u redden we dat niet. Steun ons werk via https://dds.backme.org en ontvang dagelijks een extra column in uw inbox – zó fel en ongecensureerd dat we die niet eens durven te plaatsen op DDS.
Spot-on satire als laatste bolwerk
Hans Teeuwen doet waar journalisten tegenwoordig hun vingers niet meer aan durven branden: hij ontmaskert de absurditeit van ons tijdsgewricht. De verwarring van moraal en marketing. De vervaging van betekenis. De herdenking van alles en iedereen, behalve waar het echt om gaat.
In een paar minuten legt hij bloot hoe ons collectief geheugen wordt uitgehold door de drang om niemand uit te sluiten – ook al sloopt dat de essentie van een nationale traditie. Hij stelt de vraag: als iedereen moet worden herdacht, herdenken we dan eigenlijk nog wel iemand écht?
Teeuwen zegt wat velen voelen
Zijn video wordt massaal gedeeld, bekeken en bejubeld. En terecht. Want wat hij doet, is de ultieme spiegel voorhouden. De draak steken met iets dat zichzelf al tot karikatuur heeft gemaakt. En dat doet hij met grofheid, ja – maar ook met precisie. Want achter de aambeien, het paardenzaad en de uilenbloed-zalf zit een ijskoude waarheid: deze samenleving is haar verstand kwijt.
👉 DDS is er om die waarheid te blijven benoemen. Elke dag. Maar daar hebben we u bij nodig. Word vandaag nog steunlid via https://dds.backme.org en ontvang als dank een geheime, ongepubliceerde column in uw mailbox – elke dag weer. Rauw, eerlijk en niet geschikt voor watjes.
.
