In zijn nieuwste column legt Max von Kreyfelt de vinger feilloos op de zere plek van wat inmiddels een eindeloze geldstroom richting Oekraïne is geworden. Met vlijmscherpe spot laat hij zien hoe die miljarden niet zomaar verdwijnen, maar keurig hun rondjes draaien. Niet verdampen, niet verdwaald raken, maar circuleren. En dat klinkt meteen een stuk netter.
Want circuleren is bijna duurzaam. Wie kan daar nu tegen zijn?
Geld dat niet weg is, maar onderweg
Volgens de officiële lezing gaat het geld naar steun, hervormingen en “onze waarden”. In de praktijk, zo beschrijft Von Kreyfelt, maakt het een interessante rondreis. Eerst verdwijnt het in de mist van oorlog, noodwetgeving, zwakke instituties en bekende elites. Daarna komt het weer tevoorschijn, fris gewassen en keurig verpakt, in Europese defensieorders, consultancycontracten, coördinatieprogramma’s en nieuwe toezichtsclubjes die toezicht moeten houden op eerdere toezichtsclubjes.
Efficiënt is het wel. Oekraïne krijgt geld. Brussel krijgt gelijk. Bedrijven krijgen opdrachten. En de burger? Die krijgt een morele les.
Solidariteit die pijn moet doen
De Europese belastingbetaler mag de rekening betalen en zichzelf ondertussen op de borst kloppen. Dat de gasrekening onbetaalbaar is geworden, bewijst immers hoe serieus hij de waarden neemt. Solidariteit voelt nu eenmaal het meest authentiek wanneer ze een beetje pijn doet.
Corruptie? Jazeker. Die is erkend. Al jaren. Zwart op wit. Maar juist dat maakt het systeem zo robuust. Corruptie is geen reden om te stoppen, het is een reden om op te schalen. Meer geld, meer programma’s, meer verklaringen dat men “lerend” is. Het systeem faalt niet, het verdiept zich.
Elk miljard rechtvaardigt het vorige
Het knappe aan het geheel is hoe sluitend de logica is. Elk nieuw miljard bewijst dat het vorige noodzakelijk was. Elke kritische vraag wordt herleid tot een aanval op de moraal. Transparantie is belangrijk, maar nooit zó belangrijk dat ze het proces vertraagt. Want stel je voor dat we zouden moeten toegeven dat niemand precies weet waar het geld blijft.
Brussel zelf blijft ondertussen buiten beeld. De corruptie is altijd daar. Nooit hier. Hier zijn slechts vergaderingen, richtlijnen en verklaringen van diepe bezorgdheid. En als er toch iets blijft hangen, heet dat “complexiteit”. Dat wast net zo goed.
Wie wint, wie verliest?
De grote winnaars zijn duidelijk. Oekraïense oligarchen die probleemloos doorzwemmen in een zee van geld. Brusselse bureaucraten die nieuwe structuren optuigen om oude structuren te controleren. Westerse defensiebedrijven en consultancyfirma’s die vette orders binnenhalen.
De verliezer is even duidelijk: de Europese burger. Die braaf miljarden blijft pompen in een bodemloze put vol erkende corruptie, want stoppen zou “moreel onverantwoord” zijn. Zijn bijdrage voelt minder als solidariteit en meer als een abonnement zonder opzegmogelijkheid.
Corruptie als verdienmodel
Von Kreyfelt vat het messcherp samen: corruptie is geen bug, het is een feature. Hoe groter het probleem, hoe groter de budgetten om het “op te lossen”. En zolang de morele vlag maar hoog wappert, draait de Brusselse wasmachine onverstoorbaar door.
Stil. Efficiënt. En vooral met een schoon geweten.
De vraag die steeds luider klinkt aan de keukentafel is simpel: wanneer zeggen we eindelijk genoeg is genoeg? Eerst zorgen voor ons eigen volk, onze eigen energiezekerheid en onze eigen welvaart. Daarna zien we wel verder.
Maar zolang morele superioriteit dienstdoet als wasverzachter, blijft de trommel draaien. Op Europese stand. Deze metafoor van von Kreyfelt houden we erin.
.
