Wie herinnert zich nog de oorlog in Oekraïne? Was dat niet die strijd tegen de nieuwe Hitler, die erop uit was heel Europa onder zijn laars te verpletteren? De Oorlog voor Vrijheid en Democratie? Onze oorlog?
Gelukkig hadden wij de nieuwe Churchill aan onze zijde, toegejuicht – bewonderd, bewierookt, vereerd – door onze media en volksvertegenwoordigers. Die zou, met onze militaire én morele steun, dat varkentje wel wassen. Nu is hij ineens een sneue figuur geworden, geïsoleerd in zijn eigen land. Een opperbevelhebber wiens orders niet eens meer worden opgevolgd, zo wordt hij neergezet door CIA Magazine – pardon, ik bedoel Time Magazine.
De arme, verwarde Zelensky is de enige die nog gelooft in het sprookje dat ze ons anderhalf jaar lang hebben verteld. Je zou bijna medelijden met hem krijgen. Had hij echt niet door wat voor gewetenloze opportunisten onze leiders zijn, de Bidens en Ruttes van deze wereld? Ze laten Oekraïne nu gewoon in de stront zakken. Al die tijd hebben ze ons leugens verkocht. Of eigenlijk niet eens leugens – het waren lege woorden, rituele klanken die ze met huichelachtige grijnzen onze huiskamers in slingerden. Holle frasen, zonder enige relatie tot de werkelijkheid, behalve de fake werkelijkheid van hun holle conferenties en zielloze vergaderzalen – ver weg van de werkelijke werkelijkheid, van het slagveld, van stinkende lijken en uit elkaar gereten kinderen.
Nooit hebben ze enige serieuze poging gedaan om de Russen te begrijpen of tegemoet te komen. Om te voorkomen dat honderdduizenden zouden worden vermorzeld en vermalen als hompen vlees. Daar was het ze niet om te doen. Ze moesten wapens verkopen, ‘Rusland verzwakken’ (de Amerikaanse gangsters zijn daar in ieder geval eerlijk in), hun baantjes verzekeren, hun marsorders volgen in de enge globalistische pikorde waarin ze zichzelf hebben vastgeprikt. Oekraïne is geschiedenis. De weduwen en wezen blijven achter. De karavaan trekt verder.
Volgende halte Israël. Wij hebben behoorlijk wat boze e-mails gekregen van lezers die niet begrijpen waarom wij de oorlogsmisdaden van Israël zo keihard aan de kaak stellen in deze krant. Vooral mailtjes vanuit christelijk perspectief. Ik vind dat moeilijk te begrijpen. Hoe christelijk is het verwoesten van Gaza Het doden van inmiddels vierduizend kinderen?
“Israël heeft toch het recht om zich te verdedigen?” wordt er gezegd. Maar een collectieve moordpartij is niet “jezelf verdedigen”. “Maar Hamas dan? Zijn die niet misdadig?” Ja, maar hoe zijn ze zo geworden? Ook deze oorlog had gemakkelijk voorkomen kunnen worden, net als de Oekraïne-oorlog, als de ‘schreeuw om recht’ (Dries van Agt) van de Palestijnen was gehoord.
Ik kan niet in deze column de geschiedenis van Israël in detail bespreken, maar het valt moeilijk te ontkennen dat de Palestijnen van hun land zijn verdreven, en dat er al vele malen oplossingen zijn voorgesteld, maar dat de Israëli’s die consequent negeren, en gewoon doorgaan met de onderdrukking en discriminatie van de Palestijnen, en dat met veel geweld.
Maar zelfs als je die geschiedenis negeert, of er een andere visie op hebt, kun je dan de massamoord in Gaza rechtvaardigen? Het doet me denken aan de mensen die het wel oké vinden dat de Amerikanen atoombommen gooiden op Hiroshima en Nagasaki, waarbij 180.000 mensen op gruwelijke wijze om het leven kwamen (dat waren nog de gelukkigen). “We moesten de Japanse fascisten toch op hun knieën dwingen?” Misschien mis ik iets, maar volgens mij zegt christelijke ethiek heel iets anders.
Dit artikel is eerder gepubliceerd in De Andere Krant. Volg mij en vele andere vrijheidslievende auteurs en columnisten door een abonnement te nemen. www.deanderekrant.nl
Het bericht Oekraïne bij het vuil, volgende halte Gaza verscheen eerst op The Friendly Society.