Gisteren was het precies vier jaar geleden dat ik de COVID-vaccinatie kreeg die mijn leven voorgoed veranderde. Omdat ik de prik destijds op de verjaardag van mijn moeder kreeg en zij dit jaar 70 is geworden, koos ik ervoor om vooral haar dag te vieren. Stiekem proostte ik ook even op mezelf dat ik, ondanks alles wat mijn hoofd en lijf niet meer kunnen, er nog steeds bén. Veel mensen vragen me nog steeds hoe het nu met me gaat. In het kort, het gaat slechter.
Het is confronterend hoe snel je kunt achteruitgaan. Vorig jaar kon ik nog een paar uurtjes werken, nu lukt zelfs zitten nauwelijks. Mijn hoofd trekt het niet en geluiden maken me zeer snel overprikkeld. Wandelen en autorijden gaan amper nog, 5 à 10 minuten is mijn max. Traplopen is zwaar, mijn benen zijn stijf, zwak en trillen alsof ze vergeten zijn hoe te bewegen. Zelfs iets ‘kleins’ als douchen of boodschappen doen leidt tot een crash die steeds langer duurt. Sociaal contact put me uit, niet omdat ik mensen niet meer leuk vind, het kost me zoveel energie. Daarna rest me niets anders dan agressief rusten, want dat is het enige wat helpt. Toch blijf ik het eigenwijs af en toe doen, omdat volledige isolatie ook geen leven is. Vorig jaar deed ik nog podcasts en gaf ik nog media-optredens wat ik toen al met veel moeite deed. Inmiddels moet ik dit soort uitnodigingen afzeggen, want het lukt simpelweg niet meer.
Over de behandeling in de VS krijg ik vaak vragen of het heeft geholpen. Dankzij de scans heb ik nu beter inzicht in wat er speelt en dat heeft me zeker iets gebracht. De behandeling zelf gaf me in totaal twee maanden verlichting. Ik kon weer iets langer zitten, wandelen en mijn hoofd was helderder. Dat was echt bijzonder om mee te maken en gaf me een sprankje hoop. Inmiddels zijn de klachten terug, wat me niet volledig verraste, want de arts had al gezegd dat dit onderhoud vergt.
Elke dag voelt als overleven. Van buiten is dat niet altijd te zien en op mijn social media kun je makkelijk een verkeerd beeld krijgen, want het zijn tenslotte momentopnames. Pas als je mij in een rolstoel ziet, denk je waarschijnlijk dat er echt iets goed mis is met mijn gezondheid, maar tot die tijd zit je in een soort twilight zone.
Mijn uitlaatklep blijft The Long Shot. Ik hoop dat mijn platform bijdraagt aan meer bewustwording over hoe diep en ingrijpend dit allemaal is. Oh, en mijn boek, ja dat leeft nog steeds! Ik merk dat een boek schrijven echt een kunst op zich is. Gelukkig ben ik in contact met een vrouw die me wil helpen. Ik heb niet echt een keus, maar ik pak het allemaal heel tranquillo aan.
Source: https://thelongshot.nl/update4jaar/
.