Wat Jessica Rose en Kevin McKernan in deze podcast zoal uiteenzetten, zal voor velen verbijsterend nieuw zijn. Voor wie de afgelopen jaren mee heeft gelezen op virusvaria is het meer een déjà‑vu. Het is wat we in talloze incidenten terug zagen: het roekeloze en ontkende Gain of Function onderzoek in Wuhan, de volgens experts hoogst onwaarschijnlijke lableak, de safe & effective scam, de Deltavax‑soap, de apathische respons op myocarditis en trombose, de verwording van de wetenschap, de academische en redactionele wachttorens voor wie buiten het narratief durfde denken – om maar wat te noemen. We zien en beschrijven het al zo’n vier jaar. Maar de podcast is genieten. Van de sfeer, het enthousiasme, de onderbouwing en de humor. De podcaster zelf komt trouwens nauwelijks aan het woord.
Jessica Rose vraagt om brede verspreiding van deze podcast. Ik draag mijn steentje graag bij. Hij duurt 1 uur en 45 minuten. Wil je alleen een indruk van wat er voorbij komt, dan ben je hier in 10 minuten klaar. Geef de video op youtube hoe dan ook een Like en deel hem!
Wat de podcast zo bijzonder maakt, is dat het geluid deze keer niet van een onbetekende blogger komt, maar van binnenuit het biologisch/farmaceutisch complex. McKernan zat in de biotech‑industrie (Illumina, Harvard/MIT, Long Read sequencing labs). Rose zat in de academie/overheid‑wereld (universitair onderzoeksnetwerk, geautoriseerde data‑bronnen).
Dat maakt het ongemakkelijk voor de gevestigde orde. Je zou toch zeggen dat dit met goed fatsoen niet meer is toe te dekken. Hun bevindingen triggeren dezelfde reflex als toen Lareb, EMA en CDC in 2021 nonchalant eerst de trombose‑risico’s weglachten en later myocarditis bij jongeren en nog later nog veel meer. Met altijd weer de riedel: “er is geen causaal verband vastgesteld”, “voorzichtig geïnterpreteerde correlaties”, “de cijfers zijn nog te klein”, “het is alleen in vitro”, “de onveiligheid is nooit wetenschappelijk aangetoond”. De brave formules waarmee wetenschap zichzelf nu in bescherming neemt tegen wat het geweten ingeeft.
Zoals draconische maatregelen en vaccinatiechantage als bijwerking polarisatie hadden, zo blijken de effecten van de vaccinatiecampagnes een andere bijwerking bloot te leggen: institutioneel zelfbehoud.
Stabiliteit of waarheidsvinding?
Voor de overheid gaat stabiliteit boven waarheidsvinding. Daar is wat voor te zeggen want aan een ineenstorting van de samenleving heeft niemand wat, zou je kunnen zeggen.
Tegelijkertijd werkt het veronachtzamen van de realiteit ook corruptie in de hand, fouten, datamanipulatie, kneedbare wetenschap, censuur – waardoor de kans op herhaling van een echec als de corona-respons alleen maar groter wordt. Het is óf dat, ofwel het diskwalificeren van de pilaren waarop onze samenleving is gebouwd: betrouwbaarheid van overheden, onafhankelijkheid van instituties, data-gedreven wetenschap, kritische en waakzame media, billijk en rechtvaardig oordelende rechters, een O.M. dat verbale tegensputteraars niet opjaagt alsof het criminelen zijn en artsen die goed ingelezen zijn in hun vak en de arts-patiënt relatie boven protocollen stellen.
Willen we echt vaststellen dat dit slechts een mooi sprookje was? En was het dat dan alleen na 2020?
Of was er daarvoor ook al de wetenschapper die weigert te zien wat de eigen data zeggen, omdat die data zijn carrière bedreigen? De journal-redacteur die een paper onder “investigation” plaatst omdat anders de financier belt. De politiek die datasets classificeert als “intern beraad”, zodat niets is na te rekenen. En de rechtbank die alles wat van boven komt, bureaucratisch steunt met juridische mantra’s, waardoor artsen die door de inspectie worden opgejaagd niet op clementie hoeven te rekenen, laat staan op rechtvaardigheid. Waarheidszoekers en integere wetenschappers die worden gecancelled en vervolgd – om de rust maar te bewaren.
Hoe meet je die rust, die stabiliteit, dat vertrouwen, die goedgelovigheid? Een goede barometer daarvoor is de vaccinatiebereidheid. Die moet dus omhoog, of dat nou gezond is of niet.
“Het is raar om iets normaals te doen – onderzoek – en dan ineens een paria te zijn.”
Jessica Rose
Virusparia. Dat woord verbindt alles tussen Claire Craig’s data‑vervolging in Londen tot de vervolgde artsen en de Biomedische Rekenkamer hier in Nederland, die ondervindt dat zelfs anonieme cijfers over sterfte na vaccinatie als staatsgeheim worden behandeld.
Ontkennen, versnipperen, juridiseren, zwartlakken, wetten aanpassen. En als dat allemaal niet meer werkt (en dat gaat gebeuren, dankzij de data uit het buitenland), zullen ze zich proberen te verschuilen achter: “Jij hebt makkelijk praten met de kennis van nu.”
Ondanks alle tijdige waarschuwingen, studies en blogs op al die platforms, met publicatiedatums verifieerbaar op de diverse internet-archiefpagina’s, en ondanks de WOO-documenten die ander aantonen, zullen ze toch zeggen: “Dat hebben we toen echt niet geweten”.
De echo van eerdere dossiers
De podcast resoneert met dit blog. Om toch een paar dingen te noemen: je zult de “Hidden Argument Salad” rond de Deltavax‑data herkennen: de drogredenen waarmee datatransparantie wordt verhinderd. De “useful idiots” van het academisch complex die hier voorbij kwamen: hooggeleerden die denken wetenschap te verdedigen terwijl ze haar inruilen voor reputatiemanagement. De moed van academici als (naast talloze niet-academici, met excuus aan wie ik hier vergeet): Bram Bakker, Theo Schetters, Willem, Ronald Meester en Jona Walk, die het taboe op vaccin‑kritiek binnen het medische circuit openbrak. De HART‑brief over kindersterfte, die aan dovemansoren gestuurd werd. En natuurlijk de Gain‑of‑Function‑experimenten in onderbeveiligde BSL-2 labs, waarvan een lek later met veel wegwuiven “onwaarschijnlijk” en “Ron did it – hahaha” werd genoemd.
Wat telkens ontbreekt, is niet het bewijs -dat is er ruimschoots- maar het mechanisme dat zorgt dat het bewijs betekenis krijgt in de maatschappij. De wetenschappelijke infrastructuur die juist dat zou moeten zien te bewerkstelligen, wordt nu gebruikt voor vertraging, versluiering en framing. Wie feitelijke bevindingen wil publiceren, wordt beschuldigd van desinformatie door dezelfde groepen die met hun fondsen de tijdschriften controleren.
Peer review wordt als wapen ingezet. “Wetenschappelijke integriteit” en “trust in science” gaan het tegenovergestelde betekenen van waar ze voor stonden. Integriteit betekent dan: niemand in de weg lopen. Trust betekent: geen vragen stellen.
De vergeten cruciale component: de media
Jessica en Kevin bespreken de verdedigings- en aanvalstactieken binnen wetenschappelijke journals, maar ze vergeten m.i. de distributiekanalen die wetenschappelijke kennis moeten ‘populariseren’: de journalistiek, de media. Ik merk dat ook in gesprekken met academici: wetenschappers denken werkelijk dat data de waarheid vanzelf aan het licht brengen en zo de publieke opinie zullen beïnvloeden. Helaas: daarvoor zijn toch echt de grote, publieke ‘kwaliteits’media nodig en natuurlijk de talkshows die erin slagen om gesettelde top-experts aan tafel te krijgen: de Ab Osterhauzen van dit land. Die weten er immers het meeste van. Het zal duidelijk zijn: als alerte kritisch journalisten de vernieuwende data niet zelf oppikken, komt de disruptieve boodschap nooit bij het grote publiek.
Nu wetenschapsjournalisten zich verlagen tot leugens, bedrog en hitpieces om onwelgevallige kennis te weren, zijn we nog verder van huis. Daarvan zagen we in 2020 en 2021 al voorbeelden in NRC, Trouw en vooral de Volkskrant. En daarmee eigenlijk alle kranten van het DPG-concern, dat met miljoenen wordt gesteund door de EU. De EU is namelijk erg begaan met “ondersteuning van democratische kwaliteitsjournalistiek”, “digitale transitie”, “steun voor audiovisuele innovatie”. Gevestigde mediaconglomeraten kunnen mede hierdoor hun invloed consolideren.
Het publiek is zo al in een vroeg stadium geprimed om alle narratief-ondergravende data als ‘desinformatie’ of ‘Russisch’ te herkennen: dat is namelijk alles wat niet het stempel van de grote, betrouwbare media komt, kwaliteitskranten incluis. Kwaliteitskranten die zich baseren op “peer reviewed” studies uit de grote journals – en dan is het cirkeltje weer rond.
Als de publieke opinie in die positie is gemasseerd, is er voor de gemiddelde carrièrepoliticus geen enkele reden om de poten onder de eigen achterban weg te zagen. En vergeet niet: ook artsen, de balie en de magistratuur consumeren kwaliteitsmedia.
Zonder media‑conformering was de hele “wetenschappelijke consensus” nooit geloofwaardig geweest.
Ook dat danken we aan de VS
Vanaf het moment dat in Amerika de Pfizer‑logo’s tussen journaalitems verschenen, verdween de basale journalistieke vuistregel – follow the money – volledig uit beeld. Nieuwe “ontdekkingen” zoals het Marschalek‑paper over trombose werden pas nieuwswaardig als ze politiek bruikbaar waren: dan heette het plots “doorbraakonderzoek” omdat het als bliksmeafleider kon dienen voor veel grotere problemen. Maar zodra het omgekeerde – onveiligheid, immuunverstoring, of sterftecijfers – in beeld kwam, werden net zo valide bewijzen herverpakt onder het label “niet ondersteund door voldoende bewijs.”
De media werden als faciliterende partijen instrumenteel in de propagandaketen.
Voorlichting, overheidscommunicatie en journalistieke berichtgeving liepen opvallend parallel. Nieuwsredacties namen vaak letterlijk -zonder blik op de data- de formuleringen uit EMA‑ of RIVM‑persberichten over, terwijl dezelfde platforms ook advertentie‑inkomsten ontvingen van ministeriële en farmaceutische campagnes. Ze noemden statistische uitwassen “incidenten” en moraliseerden de twijfel weg. Zo creëerde men draagvlak voor beleid zonder dat er ooit een wezenlijk democratisch debat plaats hoefde te vinden. Men was al geprimed.
Het is de oude truc van machtssystemen: Prepareer de opinie, bereid de weg voor, zorg dat de kritiek slechts kan bestaan binnen de kanalen die je zelf controleert.
Ursula von der Leyen maakt inmiddels met haar nieuwe term “pre-bunken” de weg vrij voor psyops met de bevolking waarvan zij zegt dat die het volkomen met haar eens is. Zo bezien was Goebbels was fucking cool, om met Nick Fuentes te spreken.
Het ontwarren van de Gordiaanse knoop
In de podcast zeggen ze het tussen de regels door: het narratief is niet meer te handhaven. Er moeten nieuwe structuren komen – op Nostr, op Bitcoin, wat dan ook – om wetenschap weer uit handen van instanties te halen. Dat gaat om meer dan alleen technologie.
Het is de noodzakelijke herintroductie van waarheidsvinding.
Buiten Nederland zullen de eerste scheuren evident worden. NL is te compact, te klein, te netjes, te afgekit, vacuüm gezogen en geseald, met ook nog een incompetent en vleugellam parlement. Ons kent ons, op die paar vierkante kilometer. Het wetenschappelijk reservaat is ondoordringbaar omheind. De waarheid zal dus opnieuw van buiten komen, zoals tot nu toe steeds het geval is geweest.
Het is niet meer de vraag of men wist wat men deed, maar hoe men het lef zal vinden om te erkennen dat men het wist. Hoe de media zich gaan laten verdrijven als ze geen schuldbekentenis afleggen.
En dan nog zal men zeggen: “ja, met de kennis van toen.” Maar die kennis was er – alleen niet voor wie hem niet wilde zien.
Lees wat ze Jessica en Kevin bespreken in de samenvatting of bekijk de podcast.