
Maar er zijn ook opvallende afwezigen. Oekraïne stuurt natuurlijk niemand, net als de Baltische staten Estland, Letland en Litouwen, die Rusland al jaren mijden als de pest. Georgië, dat de laatste tijd een pro-Russische koers vaart, laat het ook afweten. Kennelijk durft Tbilisi het niet aan om de pro-Europese sentimenten onder de bevolking te tarten. Opvallend genoeg zijn er wel vertegenwoordigers van niet-erkende gebieden zoals Palestina, en de Georgische afvallige regio’s Abchazië en Zuid-Ossetië. Deze gebieden, die sinds de Russisch-Georgische oorlog van 2008 door Moskou als ‘onafhankelijk’ worden erkend, krijgen een plekje op het Rode Plein – een duidelijke middelvinger naar het Westen.
Zelensky’s dreigementen om de parade te verstoren hangen als een donkere wolk boven Moskou. Als Oekraïne toeslaat, riskeren ze niet alleen Russische vergelding, maar ook de woede van landen die nu gezellig naast Poetin staan. Dat zou een rampzalige misrekening zijn, zowel diplomatiek als militair.
Poetin speelt dit schaakspel slim. Terwijl het Westen hem probeert te isoleren, bouwt hij aan een coalitie van bondgenoten die zijn positie versterken. En Oekraïne? Dat staat voor een duivels dilemma: toeslaan en een diplomatieke rel riskeren, of zwijgen en Poetin zijn moment van glorie gunnen. Wat het ook wordt, morgen belooft een dag vol geopolitieke vuurwerk.
.

