Ondanks de druk om te decarboniseren, heeft Noorwegen de inspanningen om olie- en aardgasreserves te exploiteren opgevoerd. Het kroonjuweel van deze renaissance van fossiele brandstoffen is het Johan Castberg-veld. Van dit Johan Castberg-veld, gelegen in de Barentszzee, 100 kilometer ten noorden van het 20 jaar oude Snøhvit aardgasveld, wordt verwacht dat het een enorme producent wordt – 450 miljoen tot 650 miljoen vaten over 30 jaar, met een piekcapaciteit van 220.000 vaten.
En met deze investeringen stopt het niet. De Noorse regering is – ondanks alle gejammer van de Verenigde Naties – begonnen met plannenmaken voor haar 26ste ronde vergunningverlening voor olie- en gasboringen. Zij zal zich richten op “frontier areas” – weinig verkende gebieden die hoge risico’s kunnen belonen met enorme rendementen. Terwijl het Verenigd Koninkrijk zijn Noordzee-industrie verstikt met profiteurstaksen en regelgevende vijandigheid, zegt Noorwegen feitelijk: “Als jullie niet gaan boren, doen wij het wel.”
Bedrijven die actief zijn op het Noorse continentale plat zijn van plan om in 2026 ongeveer 25 miljard dollar in olie- en aardgasprojecten te investeren. Deze toezegging, vanwege stijgende ontwikkelingskosten een bijna 2 miljard dollar hoger bedrag dan een eerdere schatting, geeft een signaal van vastberadenheid om de productie te laten stijgen.
Sinds de herfst van 2024 zijn de voortdurend stijgende kosten van de ontwikkeling met 17% gestegen. Dit sluit aan bij een stijgende trend waarbij Noorwegen in 2022 Rusland inhaalde als Europa’s belangrijkste leverancier van aardgas.
“Het Groene Ideaal”
Ondanks de omarming van fossiele brandstoffen van het land, stellen “groene” enthousiastelingen vaak de brede adoptie van elektrische voertuigen (EV’s) door de Noren voor als een voorbeeld voor andere landen. Zoals echter vaak het geval is, wordt de schone schijn van een “groene” utopie bevorderd door middel van misleiding.
De glanzende EV’s die de straten van Oslo vullen, worden gesubsidieerd door de olie-inkomsten van de overheid.
Het Noorse staatsinvesteringsfonds – bekend als het Government Pension Fund Global – is het grootste in zijn soort ter wereld. In november werden de activa gewaardeerd op meer dan 2 biljoen dollar. Dat is op papier $340.000 voor elke Noor.
Het is bepaald ironisch dat het favoriete “voorbeeld”-land van de klimaatactivisten wordt gefinancierd door het spul dat ze juist verachten. Elke keer dat Noren een EV aansluiten, accepteren ze in feite een hand-out van de boorders van Johan Castberg. De “groene” levensstijl is een luxe die met petrodollars wordt gekocht.
Noorwegen en de EU
Noorwegen is niet zonder problemen. De aanzienlijke elektriciteitsexport van het land naar de EU heeft een wrang kantje, doordat het continent Noorwegen gebruikt als stut om het falen van eigen wind- en zonne-energie investeringen te compenseren.
Noorse huishoudens, dankzij een overvloed aan waterkracht gewend aan decennia van lage energieprijzen, worden nadelig getroffen door flexibele prijscontracten, die hun elektriciteitskosten vastleggen aan de hoge prijzen van de Europese markten. Oslo – en Stockholm en Helsinki ook – wordt moe van het vasteland van Europa dat het Noordse elektriciteitsnet gebruikt als een soort stortplaats voor de kosten van de onzalige liefde van de EU voor zogenaamde hernieuwbare energie.
Desondanks is Noorwegen beter af dan de landen van de Europese Unie. Omdat Noorwegen geen lid is van de EU, kon het zijn energiesoevereiniteit behouden door uit het Net-Zero zelfmoordpact te stappen dat de EU-hoofdsteden in zijn greep houdt.
Vrij zijn van die autoritaire energierichtlijnen van de Europese Unie bleek de grootste zegen waar Noorwegen nooit om heeft hoeven vragen. Terwijl de EU een “beheerste achteruitgang” doormaakt uit naam van het redden van het klimaat, heeft Noorwegen een geheel eigen positie; het geniet een relatieve rijkdom en veilige energievoorziening en moet intussen het schouwspel aanzien van een EU die ideologie verkoos boven rekenkunde.
De EU bouwde zijn “groene” kathedraal op het drijfzand van een cultus, Noorwegen bouwde zijn toekomst op rotsen die toevallig in zwart goud drijven.
Noorwegen was een van de landen buiten de USA waar Gregory Wrightstone’s “Inconvenient Facts: The science that Al Gore doesn’t want you to know” wijd werd verspreid. (Een Noorse taalversie is verkrijgbaar.)
In samenwerking met succesboeken.nl heeft Clintel het tweede boek van Wrightstone vertaald en onder de titel “Een welkome opwarming” in het Nederlands uitgegeven. Uiteraard is dit boek verkrijgbaar in onze webshop.
Source: https://clintel.nl/noorwegen-vermijdt-het-drijfzand-van-groene-energie/
.