De klimaathysterie is voorbij. Goddank. Eindelijk. Wie het onderwerp nauwlettend volgt, zoals ik al twintig jaar doe, ziet dat vrijwel alle tekenen daarop wijzen. Tegelijkertijd zijn we er nog lang niet vanaf. Hoe dat kan zal ik proberen uit te leggen in dit eerste artikel voor Indepen, in een serie die wat mij betreft duurt zo lang als nodig is.
Dat de klimaathysterie op haar laatste benen loopt kunnen zelfs burgers die uitsluitend de mainstream media volgen meekrijgen. In een toespraak bij de Verenigde Naties noemde president Trump klimaatverandering “de grootste zwendel die ooit over de wereld is uitgestort”. Trump trok Amerika opnieuw terug uit het Klimaatakkoord van Parijs, symbolisch belangrijk, maar belangrijker voor de praktijk: hij stopte ook alle financiering aan de UNFCCC, de VN-organisatie die de jaarlijkse klimaatconferenties organiseert.
Amerika stuurde dan ook geen officiële delegatie naar de recente klimaattop in het Braziliaanse Belém en van andere belangrijke landen, zoals India en China, schitterden de leiders door afwezigheid. De top werd een complete flop. “Fossiele brandstoffen”, alom verantwoordelijk geacht voor die vermaledijde klimaatverandering, werden niet genoemd in het slotdocument, laat staan het uitfaseren ervan.
Nu kun je Amerika onder Trump natuurlijk afdoen als vier jaar oponthoud, en de situatie kan uiteraard weer veranderen als Trump opgevolgd zou worden door een Democratische kandidaat. Hoewel, zelfs dat is de vraag, want Democraat Kamala Harris roerde het thema in haar campagne ook maar mondjesmaat aan. Ondertussen zijn er invloedrijke en onverdachte figuren die recent van hun geloof zijn gevallen, dan wel plots andere prioriteiten lijken te hebben.
Bill Gates, die altijd erg alarmistisch was over klimaatverandering, schreef onlangs dat klimaatverandering niet het einde van de wereld betekent en dat armoedebestrijding, schoon drinkwater en dergelijke prioriteit zouden moeten hebben. Gates ontsloeg enkele tientallen mensen bij zijn klimaatorganisatie Breakthrough Energy. Dit werd internationaal, ook door de mainstream media beschouwd als een grote draai.
Doom and gloom
Greta Thunberg heeft haar belangstelling voor klimaat verloren en richt zich tegenwoordig vooral op de Palestijnse kwestie. Tot tweemaal toe voer ze met activisten naar Gaza om vervolgens door Israël opgepakt te worden en met het vliegtuig (auw, dat deed pijn) uitgezet te worden. Lucy Biggers, een Amerikaanse mede-activiste van Thunberg, is van haar geloof gevallen en plaatst nu dagelijks video’s op X, waarin ze benadrukt dat er geen klimaatcrisis is en hoe belangrijk fossiele brandstoffen zijn voor de economie, onze welvaart en ons welzijn.
Michael Shellenberger, een prominente Amerikaanse milieuactivist en klimaatactivist van het eerste uur, was al enkele jaren aan het schuiven, maar kreeg deze zomer het laatste zetje, nota bene door een wetenschappelijk artikel van de Nederlandse ingenieur Hessel Voortman, die aantoonde dat er wereldwijd geen versnelling optreedt in de zeespiegelstijging.
Shellenberger voelde zich ronduit verraden door het IPCC (de klimaatwetenschappelijke tak van de VN) en door de vele experts die jarenlang doom and gloom over ons uitstortten, niet alleen over de zeespiegel, maar ook over orkanen, overstromingen, bosbranden en droogte. Niets van dat alles klopte, aldus Shellenberger.
Hij heeft gelijk en ikzelf heb vorige week nog tijdens een voor ons (stichting Clintel) bijzondere persconferentie in Brussel in een paar minuten tijd uitgelegd waarom er geen klimaatcrisis is: geen toename van extremen zoals orkanen, overstromingen, droogte en bosbranden, geen toename in wereldwijde schade en een spectaculaire afname van slachtoffers door extreem weer. We zijn, zoals ik eerder dit jaar schreef, als moderne mens vrijwel immuun voor klimaatverandering.
Er is geen sprake van een klimaatcrisis
De persconferentie van Clintel vorige week in Brussel stond in het teken van een bijzondere benoeming: de voormalige president van Tsjechië (2003-2013), Václav Klaus, werd benoemd tot president van Clintel. Hij is daarmee de opvolger van emeritus hoogleraar Guus Berkhout, met wie ik in 2019 Clintel oprichtte. Klaus is al jaren ondertekenaar van de Clintel World Climate Declaration die eveneens stelt dat er geen sprake is van een klimaatcrisis en inmiddels is ondertekend door meer dan 2000 wetenschappers en experts (waaronder twee Nobelprijswinnaars).
Klaus, een econoom en aanhanger van de Oostenrijkse school (klassiek liberalisme, vrije markten), werd na de val van het communisme in Oost-Europa eerst minister van Financiën, daarna minister-president en tenslotte nog tien jaar president. Toen hij begin deze eeuw te maken kreeg met de klimaatagenda herkende hij het onmiddellijk voor wat het was: communisme in een groen jasje. Hij was van meet af aan allergisch voor de klimaatpropaganda en hield al in 2007 een kritische speech bij de VN. In de Financial Times schreef hij in dat jaar: “Niet het klimaat, maar onze vrijheid is in gevaar.”
Uitgerekend tijdens deze persconferentie zei Klaus: “We moeten erkennen dat wij [klimaatsceptici] niet aan de winnende hand zijn.”
Huidige klimaatbeleid blijft doordenderen – maar waarom?
En dat brengt me bij het tweede deel van dit artikel. Waarom we ondanks alle gunstige tekenen nog lang niet van de klimaatagenda verlost zijn. Ook hier vinden we vrijwel dagelijks bewijzen voor in de mainstream media. Vandaag bijvoorbeeld bereikt ons het nieuws dat de EU een akkoord heeft bereikt om de uitstoot broeikasgassen in 2040 met 90 procent te verlagen. Voor wie het zich niet realiseert; dat is een krankzinnig ambitieus doel, dat alleen maar gehaald kan worden met zeer ingrijpende maatregelen in alle lagen van de samenleving.
Het lijkt pure symboliek. Alle seinen voor het klimaatbeleid staan op rood. De Europese industrie staat zwaar onder druk, vooral door het klimaatbeleid, dat heeft geleid tot hoge energieprijzen. Bedrijven kunnen daardoor niet meer concurreren met bedrijven in Azië en de VS, die vanwege de schaliegasrevolutie aldaar juist profiteren van lage gas- en olieprijzen.
Op X circuleren lijsten van industriële bedrijven die in Nederland hebben aangegeven de deuren te gaan sluiten, fors te gaan krimpen of uit Nederland te vertrekken. Ook in Duitsland zijn er duizenden ontslagen en de Duitse automobielindustrie kraakt in haar voegen vanwege hoge energieprijzen, overregulering en het voornemen van de EU om de brandstofmotor per 2035 te verbieden.
Windmolenparken op de Noordzee zijn subsidievrij, verkondigde minister Henk Kamp van Economische Zaken vol trots in 2017. Dat was destijds al een heel misleidende claim, omdat de kosten voor het stopcontact op zee en de uitbreiding van het elektriciteitsnet (inmiddels door TenneT geschat op zo’n 200 miljard euro) niet werden meegeteld en vanuit algemene middelen opgehoest moeten worden.
Maar acht jaar later wil desondanks geen enkele bouwer meer een bod doen op nieuw te bouwen windparken. De huidige minister van Klimaat en Groene Groei (‘groene groei’ is een contradictio in terminis wat mij betreft), Sophie Hermans, overweegt daarom om opnieuw subsidie te gaan verstrekken. De klimaatdoelen zijn immers heilig. Ondertussen hebben nota bene Delftse onderzoekers, normaal gesproken groot pleitbezorgers van groene stroom, uit de doeken gedaan dat Nederland de opbrengst van windstroom op de Noordzee veel te rooskleurig afschildert. Zijn we verbaasd?
Ook Tata Steel hoopt op miljardensteun van Hermans, om ‘groene’ staal te gaan maken met behulp van waterstof. In totaal is echter maar liefst 6,5 miljard euro nodig om deze overgang te maken en de grote vraag is of ‘groene’ staal wel kan gaan concurreren op de wereldmarkt. En of er überhaupt wel waterstof geproduceerd gaat worden, want ook de businesscase daarvoor is rampzalig, en deze week werd tevens bekend dat er miljarden euro’s extra nodig zijn voor de aanleg van een waterstofnetwerk. Weer mag de Nederlandse belastingbetaler de buidel trekken. Berichten daarover verschijnen gewoon bij de NOS, het NRC en andere kranten.
Ondergang communisme
Stel dat de VN, de EU, de Nederlandse overheid en al die andere overheden in de EU, commerciële bedrijven zouden zijn. Dan zouden al deze duurzame plannen al lang opgeblazen zijn, of nee, dan zouden ze überhaupt nooit verder dan de tekentafel gekomen zijn. Maar het zijn geen commerciële bedrijven en falend beleid heeft vrijwel nooit consequenties voor mensen die bij de overheid werken. Daar hebben we de laatste jaren genoeg schrijnende voorbeelden van voorbij zien komen. En dus kunnen de vertegenwoordigers van de bureaucratische elite doen alsof alles pais en vree is.
Een sterk staaltje hiervan toonde Diederik Samsom, als rechterhand van Eurocommissaris Frans Timmermans, een van de architecten van de Europese Green Deal, onlangs bij de Belgische publieke omroep: “Klimaat- en energiebeleid, ook van de EU, staat nog steeds heel sterk. We hebben een kasteel gebouwd, de Green Deal. Het wordt flink beschoten, met name door politici, maar er zit nog geen gat in.”
Nee, repliceerde ik op X: “Dat kasteel van Diederik Samsom was en is een kaartenhuis en het staat op omvallen. De kleur op zijn wangen verraadt dat hij het zelf ook wel weet. Ook de presentatrice gelooft hem niet meer. De vraag is alleen: wie fluit dit soort mannen, Samsom, Hoekstra, Timmermans, nu definitief terug? Wanneer stoppen we met de miljarden verslindende Green Deal?”
Voor het antwoord moeten we terug naar de einddagen van het communisme in Oost-Europa. Vrijwel tot aan de val van de muur hadden de communistische leiders een geweldig leven met veel voorrechten ten opzichte van het gewone volk, dat in de rij stond voor voedsel en vijftien jaar kon wachten op een Trabant. Zo ook, is mijn verwachting, zal het hier aflopen. Onze klimaatleiders in de EU zullen doorgaan tot het bittere eind, totdat de Europese beschaving piepend en krakend tot stilstand is gekomen. Pas dan zal de klimaatagenda werkelijk ophouden.
Source: https://clintel.nl/klimaatpaniek-voorbij-europa-gaat-stug-door/
.