
Want wat hier gebeurt, is explosief: een minister spreekt zich inhoudelijk én procedureel uit tegen het handelen van een collega — en doet dat openlijk, tegenover de camera’s.
Veldkamp gaat zijn eigen gang – PVV buitenspel
Veldkamp verstuurde deze week een brief aan EU-buitenlandchef Kallas waarin hij suggereert dat Israël mogelijk niet langer voldoet aan mensenrechten- en democratische afspraken binnen het EU-associatieverdrag. Het verzoek: een onderzoek. Met andere woorden: Nederland stelt zich publiekelijk in de EU op tegen Israël.
En wie werd hier niet bij betrokken? Juist. De PVV-bewindslieden. Minister voor Ontwikkelingssamenwerking Reinette Klever hoorde het pas nádat de brief al verstuurd was. Vicepremier Fleur Agema zat in hetzelfde schuitje. Wilders zelf werd compleet buitenspel gezet — iets wat hij op X niet liet passeren.
Dit is geen kleinigheid. Als een coalitiekabinet zich zó manifesteert, waarbij een fundamenteel gevoelige stap — diplomatieke afkeuring van Israël — zonder overleg wordt gezet, dan is er geen sprake meer van kabinetsdiscipline. Dan is het iedere minister voor zich. En dan is het ook tijd om conclusies te trekken.
Of Klever moet gaan, of het kabinet moet vallen
De situatie is nu helder. Er zijn twee opties:
- a]:text-primary dark:[&>a]:text-primaryDark [&>a]:underline”>Klever wordt ontslagen of stapt zelf op, omdat ze zich niet conformeert aan het kabinetsbeleid.
- a]:text-primary dark:[&>a]:text-primaryDark [&>a]:underline”>Het kabinet valt, omdat de gezamenlijke lijn is doorbroken en men elkaar openlijk tegenspreekt.
Alles daartussenin is politiek toneelspel en uitstel van executie. Want laten we eerlijk zijn: als dit een VVD- of CDA-minister was geweest onder een ander kabinet, en hij of zij zich zo duidelijk tegen het beleid had uitgesproken, dan was de aftocht dezelfde dag nog begonnen. Waarom zou dat bij de PVV anders zijn?
Wilders moet nu laten zien of hij zijn eigen ministers serieus neemt. Of hij politieke ruggegraat heeft. En of hij echt bereid is de regeringsverantwoordelijkheid te dragen — of dat hij, zoals zovelen al vrezen, opnieuw wegkijkt als het lastig wordt.
Israël als lakmoesproef
Dat deze crisis zich juist afspeelt rondom Israël is tekenend. Voor de PVV is steun aan Israël een kernpunt. Niet alleen geopolitiek, maar ideologisch. Israël staat symbool voor vrijheid, veiligheid, de strijd tegen islamitisch extremisme. Het is het land dat elke dag vecht voor zijn voortbestaan in een vijandige regio.
Als Veldkamp – die eerder al opviel door diplomatieke flirtjes met EU-koersen – op eigen houtje Nederland positioneert tegen Israël, en dat zonder consultatie, dan is dat niets minder dan een dolk in de rug van de coalitie.
En dan kun je als minister niet “begrip hebben voor de beleidsvrijheid” van een collega. Dan moet je zeggen: dit kan niet. Hier trek ik een lijn. Alles minder is lafheid.
.

