Toch, toen de eerste echte winterkou deze herfst over het continent neerdaalde, stortte die façade in onder het gewicht van de fysieke realiteit.
Europa is voor ongeveer 70% van zijn totale energieverbruik afhankelijk van fossiele brandstoffen. Dit cijfer is door de jaren heen hardnekkig consistent gebleven, ondanks de vele miljarden euro’s die zijn uitgegeven aan zonne- en windinfrastructuur. De veelgeprezen groei van die technologieën verhult een fundamentele waarheid over energiesystemen en waar Europese beleidsmakers, althans publiekelijk, het stilzwijgen over bewaren: elektriciteit dekt slechts een klein deel van de totale energievraag.
Transport, verwarming, industriële processen en productie draaien nog steeds vrijwel volledig op olie, aardgas en steenkool. Toevoegingen met hernieuwbare energieopwekking benadrukken, maar tegelijkertijd het bredere energiebeeld negeren, is zoiets als vol trots wijzen op een nieuwe voordeur, terwijl de rest van het huis in puin ligt.
Eind november werd de kwetsbaarheid van het weersafhankelijke energiesysteem duidelijk, toen de temperaturen daalden en de vraag naar ruimteverwarming sterk toenam. Dit is een voorspelbaar kenmerk van het leven op het noordelijk halfrond, maar het Europese energiebeleid lijkt er telkens weer door verrast.
Net toen gezinnen die warmte het hardst nodig hadden, weigerde de wind te waaien. Dit is de “Dunkelflaute” – de donkere stilte – waar ingenieurs al jaren voor waarschuwen. De windenergieproductie daalde met 20%.
De exploitanten van het elektriciteitsnet, die een noodbron nodig hadden om stroomuitval te voorkomen, schakelden niet over op batterijen, die nog steeds schrijnend onvoldoende zijn voor deze klus. In plaats daarvan maakten ze gebruik van een werkpaard van de huidige energiesystemen: aardgas. Gasgestookte opwekking steeg met meer dan 40% om het gat te vullen dat was ontstaan door stilstaande windturbines.
In Nederland lagen verwarmingsdagen – een maatstaf voor de vraag naar warmte – 35% boven het vijfjarig gemiddelde. Gegevens van half november schetsen een vernietigend beeld van het falen van zogenaamde hernieuwbare energie. Tussen 14 en 21 november, toen de eerste koude periode de regio in zijn greep trof, schoot de vraag naar gas in Europa met 45% de lucht in.
In absolute termen steeg de dagelijkse gasvraag met 0,6 miljard kubieke meter per dag. Dit was geen geleidelijke stijging. Het was de door paniek veroorzaakte piek van een stijging van 75% in de verwarmingsbehoefte van woningen en bedrijven.
Gasopslaglocaties waren de onbezongen helden van dit drama en dekten ongeveer 90% van de dagelijkse piek in de vraag tijdens een kritieke week. De opnames uit opslagfaciliteiten stegen met een kleine 450%.
De omvang van deze interventie door aardgas is moeilijk te overschatten. Om de 0,6 miljard kubieke meter gas in perspectief te plaatsen, moet men bedenken dat het energie-equivalent van die hoeveelheid gas de dagelijkse productie is van 220 kerncentrales –dat is bijna vijf keer zo veel als de alle Franse kerncentrales.
Stel je de ramp voor als de EU haar Net-Zerodoelen al bereikt had en zijn gasinfrastructuur had afgeschaft. Geen batterijsysteem op aarde, bestaand of gepland, zou het equivalent van 220 kernreactoren kunnen leveren.
Ondanks dit hectische gasverbruik zijn de prijzen relatief stabiel gebleven. Dit was niet te danken aan Europese vooruitziendheid. Dit was te danken aan het “vredesdividend” van het mogelijk oplossen van het conflict in Oekraïne en, belangrijker nog, een vloedgolf van vloeibaar aardgas (LNG) uit de Verenigde Staten.
Ziehier, de grootste ironie van het verhaal: een Europese Unie,vierkant anti-fossiele brandstof en anti-boren, houdt haar bevolking in leven dankzij een pro-fossiele brandstof, pro-mens regering aan de overkant van de Atlantische Oceaan., Door de productie van fossiele brandstoffen te vergroten, hebben de Verenigde Staten het overschot gecreëerd dat nu Europese huizen verwarmt.
Fossiele brandstoffen zijn het levenselixer van het dagelijks leven, vooral in ontwikkelde maatschappijen, die niet kunnen draaien op het wensdenken van wind- en zonaanbidders. De stabiliteit van de Europese samenleving rust vandaag de dag op de schouders van Amerikaanse boorders van aardgasbronnen.
De Europese Unie dient als een waarschuwing voor wat er gebeurt als ideologie de natuurkunde aftroeft. Klimaatmaatregelen laten de wind niet waaien. De “groene” keizer heeft geen kleren aan en, lieverd, het is koud buiten.
Source: https://clintel.nl/europas-groene-keizer-is-naakt-en-koud/
.