
Stel je voor: je vlucht uit een oorlogsgebied. Nederland rolt de rode loper voor je uit — asiel, uitkeringen, een veilig huis voor jou en je gezin. Je krijgt alles wat je hartje begeert. Maar in plaats van dankbaarheid, wil je ook nog je eigen achterlijke gewoontes aan ons opleggen. En als het niet mag, klaag je ons land gewoon aan bij het Europees Hof voor de Rechten van de Mens.
Van asiel tot aanklacht
De Nederlandse autoriteiten trokken terecht de grens: polygamie is hier verboden. Nederland vroeg hem een keuze te maken: één vrouw, één gezin. Klaar. Maar in plaats van zich daarbij neer te leggen, probeert Al-Anesi nu het systeem te foppen. Hij wil de vijf kinderen van zijn andere vrouwen naar Nederland halen — wetende dat, als die hier eenmaal zijn, hij de moeders later kan laten overkomen. Zo wordt het verbod op polygamie omzeild via een achterdeur.
“Schending van gezinsleven”? Kom nou!
De Nederlandse autoriteiten hebben al vastgesteld dat zijn andere gezinnen in Turkije onder redelijke omstandigheden leven. Geen luxe, maar ook geen oorlog. Dat is dus géén reden om ons land te verplichten tot gezinshereniging met meerdere vrouwen. Toch dreigt het EHRM onze grenzen verder open te trekken. Want in hun wereld is ‘diversiteit’ belangrijker dan normen, wetten of gezond verstand.
Europa buigt, Nederland betaalt
Het Europees Hof rekt het begrip ‘gezin’ tot in het absurde. Onder het mom van “ongewone familiebanden erkennen” worden opeens ook harems gezien als ‘normaal gezinsleven’. En wie betaalt de rekening? Juist — de Europese belastingbetaler, oftewel wij.
Statenvrijheid? Weg ermee. Nationale identiteit? Ondergeschikt aan het dogma van ‘inclusie’. Zo verandert mensenrechtenbeleid langzaam in een instrument om westerse normen af te breken.
Tijd om grenzen te stellen
Wat Al-Anesi doet, is geen uitzondering — het is een patroon. Asielzoekers die binnenkomen, profiteren van onze vrijheden en vervolgens onze wetten proberen te herschrijven. Nederland bood hem veiligheid, huisvesting en toekomstperspectief. En wat doet hij? Hij gebruikt onze rechtsstaat als wapen tegen onszelf.
Wie onze vrijheden wil gebruiken om onvrijheid te importeren, hoort hier niet thuis. Polygamie is geen cultuurverschil, het is een aanval op onze beschaving. Eén man, één vrouw — dat is de basis van onze samenleving, en daar tornen we niet aan.
Nederland is geen zelfbedieningswinkel voor gelukszoekers. Het EHRM mag oordelen wat het wil, maar wij Nederlanders moeten durven zeggen: genoeg is genoeg. Wie onze waarden niet accepteert, pakt zijn koffers. Punt.
.

