Op 2 oktober 1984 werd de Britse Mary McLaughlin vermoord aangetroffen in haar appartement in het Schotse Glasgow. Een nieuwe documentaire van de BBC toont nu hoe een oude sigarettenpeuk na dertig jaar tot een doorbraak in het moordmysterie leidde. Enige probleem: de hoofdverdachte had het perfecte alibi.
“Sommige moorden blijven je bij. De moord op Mary is een van de meest verontrustende cold cases die ik ooit heb behandeld”, zegt forensisch wetenschapper Joanne Cochrane in de nieuwe BBC-docu “Murder case: the hunt for Mary McLaughlin’s killer”.
De Schotse Mary McLaughlin had op 26 september 1984 haar laatste avond doorgebracht in de pub, waarna ze tussen 22.15 en 22.30 uur in haar eentje naar huis vertrok, een wandeling van anderhalve kilometer. Onderweg stopte ze nog bij een friettent, waar ze wat grapjes maakte met het personeel en beignets en sigaretten kocht. Een taxichauffeur zou later getuigen hoe hij had gezien dat een eenzame man Mary was gevolgd terwijl ze blootsvoets over straat liep, met haar schoenen in de hand.
De onbekende man zou haar volgen tot in haar appartement. Sporen van inbraak waren er niet. Maar eenmaal hij binnen was, ging hij de vrouw te lijf. Toen op 2 oktober haar 24-jarige zoon Martin bij haar wilde langsgaan, deed de vrouw niet open. Martin rook wel een ondraaglijke stank toen hij de gleuf van de brievenbus opendeed. Mary lag dood op een matras in haar appartement. Haar kunstgebit lag op de grond, de groene jurk die ze steevast aanhad in de pub had ze vreemd genoeg achterstevoren aan.
Uit een autopsie bleek dat Mary, een moeder van elf kinderen, minstens vijf dagen eerder was gewurgd. Speurders namen meer dan duizend verklaringen af, maar de zoektocht naar de dader liep telkens dood. De kinderen van Mary begonnen zelfs te vermoeden dat iemand van de familie mogelijk achter de moord zat, maar in 2008 kon er na vier afzonderlijke onderzoeken nog steeds geen verdachte opgeleverd.
Eurekamoment
Pas dankzij verfijnd DNA-onderzoek konden speurders in 2014 een doorbraak forceren. Enkele stalen die in 1984 werden verzameld, waaronder enkele haarlokken van Mary, nagelresten en sigarettenpeuken, werden opnieuw onderzocht. En zowaar: één sigarettenpeuk zorgde voor een eurekamoment. De peuk werd teruggevonden op een asbak op de salontafel van de woonkamer. Hij was van het tabakmerk Embassy, terwijl Mary altijd Woodbine rookte. En er werd er nog meer verdacht DNA geïdentificeerd in het appartement van Mary McLaughlin, onder meer op haar groene jurk en in de knoop van het koord van de kamerjas waarmee ze was gewurgd.
Het DNA op de peuk en op het koord werd naar de Schotse DNA-databank verstuurd en vergeleken met het DNA van duizenden veroordeelde criminelen. Het DNA bleek overeen te komen met dat van ene Graham McGill, een ernstige zedendelinquent die in 1984 nog niet half zo oud was als Mary.
Nieuw raadsel
Toch kwamen de speurders meteen voor een nieuw raadsel te staan: McGill was voordien al eens veroordeeld voor verkrachting en poging tot verkrachting en zat al in de gevangenis toen Mary werd vermoord. Uit documenten bleek dat hij pas op 5 oktober 1984 werd vrijgelaten, negen dagen nadat Mary voor het laatst levend was gezien. “Het maakte niet uit hoeveel DNA we hadden. Hij had het perfecte alibi. Hoe kon hij de moord hebben ge
Source: https://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20250117_97959248
.
