Om even uit te leggen waarom ik zeg, dat de beurs met donderend geweld moet crashen en pertinent op de vuilnisbelt kan. U en ik, samen met Jan met de Pet, zullen er geen last van hebben. De meesten van ons hebben van huis meegekregen, dat je niet mag gokken voor geld, dus ga je niet naar een aandelenbeurs. Dat doet het pensioenfonds, je bankier of verzekeringsmaatschappij wel voor je, zonder enig overleg worden je premies “belegd”. Als die gelegaliseerde gokinstituten crashen, staan de aandeelhouders in de onderbroek of erger. Vervolgens kun je ze voordragen voor de eerste de beste lantaarnpaal, waar ze spoedig een beter overzicht hebben op de omgeving dan toen ze nog met hun zweepjes over de mensen gingen.
Bovendien is het noodzakelijk om een wereldwijde No Fly Zone in te stellen, zodat de atmosferische gifbelt kan worden afgebouwd. Daarnaast dienen alle scheepvaartroutes te worden geblokkeerd en schepen in de dichtstbijzijnde haven aan de ketting gelegd. Het autoverkeer volgt als vanzelf, aangezien binnen de kortste keren olieboeren zonder voorraden komen te zitten. Energiecentrales komen stil te staan, zodat we thuis geen stroom meer hebben en de kachel niet meer aanslaat. De regeringsklootzakjes en hulpentiteiten zullen worden afgewikkeld en heengezonden.
Ja maar, zult u zeggen, alles draait op transport en energie, we kunnen dat zomaar niet stoppen. Nou, dat kan wel.
Ik zal u een voorbeeld geven waarom wij zo nodig de hele wereld moeten vervuilen en vergiftigen met problemen tot in het 7e geslacht. En wie daarvan de voordelen heeft en wie daarvan levensbedreigende nadelen ondervindt. Wij kwamen hier om ons te vermenigvuldigen en zie wat we werkelijk aan het doen zijn; de Grote Deling en het Worteltrekken is begonnen, want wij kunnen blijkbaar niet meer rekenen.
Overgenomen en vertaald:
vhs.at
De lange reis van een T-shirt | Onderwijs Blog
De Wiener Volkshochschulen GmbH
6-7 minuten
Bijna elk T-shirt dat we in Oostenrijk kunnen kopen, heeft al een halve wereld rondgereisd. Hij kan tot 18.000 kilometer afleggen voordat hij in onze winkel ligt. Maar waarom is dat eigenlijk zo?
Ongeveer 80 procent van de wereldhandel is gebaseerd op zogenaamde wereldwijde waardeketens, die het pad of de stadia beschrijven die een product of dienst moet doorlopen van de grondstof tot halffabricaat en eindproduct of gebruik. De globalisering van economische cycli gaat hand in hand met het feit dat bedrijven tegenwoordig veel van deze productiestappen naar het buitenland verplaatsen.
Laten we een klassiek katoenen overhemd nemen als voorbeeld van zo’n waardeketen. In de eerste stap moet eerst de grondstof ervoor worden verbouwd. Katoen wordt beschouwd als een veelzijdig, maar ook huidvriendelijk en duurzaam materiaal voor veel producten en is een onmisbaar onderdeel geworden van de textielindustrie. De belangrijkste producenten zijn China, India en de VS. Zodra de natuurlijke vezel is geoogst, doorloopt deze verschillende stappen op weg naar het afgewerkte kledingstuk. Sommige landen hebben zich gespecialiseerd in bepaalde processen, zoals het naaien van de stof of bleken en verven. Voor ons T-shirt kan dit betekenen dat het katoen uit de VS in Turkije tot garen wordt gesponnen, dat door breimachines in Taiwan wordt verwerkt tot een stof. De rollen stof worden vervolgens in China gebleekt en geverfd en naar Bangladesh vervoerd om aan elkaar te worden genaaid om het afgewerkte kledingstuk te maken.
Waardeketen van een klassiek katoenen overhemd | © VHS
Hoewel het katoen en de stoffen zo ver reizen, kan het textiel toch heel goedkoop worden geproduceerd. Het loonniveau in deze landen is aanzienlijk lager dan in bijvoorbeeld dit land en richtlijnen met betrekking tot eventuele milieunormen of minimumlonen zijn vaak minder streng of bestaan niet.
Hoewel de productie of verwerking van textiel een zekere kans biedt voor mensen in veel landen van het Zuiden, zijn dumpinglonen, arbeids- en mensenrechtenschendingen en grieven aan de orde van de dag. Bovendien gaan de afzonderlijke procesfasen van de textielproductie soms gepaard met een enorme belasting van het milieu. Naast een zeer hoog waterverbruik tijdens de teelt en verwerking, wordt er ongeveer een kilo chemicaliën per kilogram kleding gebruikt. Velen van deze chemicaliën zijn giftig, sommige zijn ook kankerverwekkend. Werknemers in de textielindustrie worden vaak direct blootgesteld aan deze stoffen zonder beschermende kleding. Sommige chemicaliën zijn moeilijk af te breken en worden meestal rechtstreeks in waterlichamen geloosd zonder verdere filtratie. Met ernstige gevolgen: de laboratoriumwaarden van de rivieren in Bangladesh overschrijden de grenswaarden vele malen.
In veel landen van het Zuiden worden chemicaliën meestal rechtstreeks in waterlichamen geloosd zonder verdere filtratie. | © Kanton Pixabay
Het is niet voor niets dat de politiek en de samenleving bedrijven steeds meer verantwoordelijk maken voor het naleven van mensenrechten en milieunormen binnen hun internationale waardeketen. Wetten in de toeleveringsketen kunnen een doorslaggevende bijdrage leveren aan het sociaal en ecologisch duurzamer maken van wereldwijde waardecreatie. Maar buiten de fabrikanten, producenten en politici kunnen we ook zelf iets doen door onze eigen consumptie te verduurzamen.
Absurd, maar zeer gebruikelijk. Iedereen weet er van, niemand kan het stoppen. Dus dan de stop er maar uit.
We behoren niet alleen lokaal verbouwd voedsel te consumeren, het geldt voor kleding en feitelijk voor alles. Transportmiddelen mogen pas worden gebruikt, als ze een bijdrage aan het leefmilieu leveren in plaats van het te slopen. Als ze geruisloos kunnen voortbewegen, in plaats van 24/7 herrie te maken. Lawaai maken is strafbaar, het levert alleen maar valse frequenties op. De Wetten van de Nieuwe Wereld zijn hardvochtig en genadeloos voor de misdadigers die het net niet is gelukt de mensheid te liquideren.
Source: https://herstelderepubliek.wordpress.com/2025/04/09/de-wereldreis-van-een-t-shirt/
.