De dood van Charlie Kirk zit vol tegenstrijdigheden die twijfel zaaien over het officiële verhaal. Wonderkogels, dubieuze sms’jes en onverklaarbare hiaten in het forensisch onderzoek leiden tot een verhaal dat niet helemaal klopt. Toch wordt de zaak al geïnstrumentaliseerd: een persoonlijke tragedie wordt omgezet in een politieke religie in een tijd van toenemende verdeeldheid in Amerika, met wereldwijde gevolgen.
De schokkende moordaanslag op de conservatieve activist Charlie Kirk blijft zich ontvouwen als een van de meest polariserende en raadselachtige gebeurtenissen in de recente Amerikaanse geschiedenis. Het enige dat duidelijk is over de misdaad, is dat – wie het ook gedaan heeft – de tragedie politiek zal worden misbruikt. Bijna al het andere blijft onduidelijk: de verdachte, het wapen, het forensisch bewijs en, niet in de laatste plaats, het verhaal dat het publiek wordt voorgeschoteld. Amerikanen vertrouwen hun autoriteiten niet meer, en terecht, schrijft Uriel Araujo.
In een recent artikel heb ik de belangrijkste problemen met het officiële verhaal over Tyler Robinson uiteengezet, de jongeman die ervan wordt beschuldigd de trekker te hebben overgehaald, vermoedelijk vanwege extreemlinkse “woke”-radicalisering. Daaronder: onduidelijke bewijsketen met betrekking tot DNA-bewijs; tegenstrijdige getuigenverklaringen en beschrijvingen van de politie; gebrek aan ballistisch bewijs dat het geweer in verband brengt met de kogel; de (veel bekritiseerde) onduidelijke verklaringen van FBI-directeur Kash Patel over een vernietigd briefje.
Er blijven zich nog meer twijfels opstapelen. Neem bijvoorbeeld het vermeende wapen: een Mauser 98-geweer met een kaliber van .30-06. Iedereen die ook maar enigszins bekend is met vuurwapens weet hoe verwoestend een dergelijk kaliber kan zijn. Een eenvoudige zoekopdracht op YouTube toont wapenliefhebbers die demonstreren hoe krachtig het wapen is en hoe het met gemak grote doelen vernietigt.
Een andere video illustreert de vernietigende kracht van deze kogels nog duidelijker, door botten te vernietigen. Het punt is dat een krachtige .30-06 kogel de nek van een man op zo’n afstand niet alleen zou “verwonden”, maar vrijwel zeker volledig zou vernietigen. Geen wonder dat veel waarnemers erop hebben gewezen dat de verwonding die Kirk opliep niet overeenkomt met wat we weten over het geweer.
Deze tegenstrijdigheid wordt nog versterkt door de bizarre verklaring van Andrew Kolvet, de woordvoerder van Turning Point USA (de organisatie van Charlie Kirk), die beweerde met de chirurg die Kirk behandelde te hebben gesproken. Volgens Kolvet zei de arts dat de kogel “absoluut door het lichaam heen had moeten gaan” en dat hij “een eland of twee, een wapiti, enz. had kunnen neerhalen”. Toch heeft het lichaam van Kirk de kogel op de een of andere manier tegengehouden. Kolvet voegde er zelfs aan toe dat de lijkschouwer de kogel later net onder de huid had gevonden: “Hij is net een man van staal.”
Geen enkel redelijk persoon kan dit voor waar aannemen. Was Kirk plotseling veranderd in een soort Superman, met “botten die zo sterk en dicht zijn” dat ze een .30-06 kogel konden tegenhouden? Voor alle duidelijkheid: dit is zo belachelijk dat het beledigend is. In plaats van duidelijkheid te verschaffen, maakt Kolvets verhaal de hele episode op de een of andere manier nog meer geënsceneerd. Waarom?
Dan zijn er nog de beruchte sms-berichten die Robinson en zijn transgender huisgenoot en partner, Lance Twiggs, naar verluidt hebben uitgewisseld. De BBC heeft het volledige transcript gepubliceerd, en je hoeft het alleen maar te lezen om te voelen dat er iets niet klopt. Mainstreammedia, van Newsweek tot Al Jazeera en zelfs de Latin Times, hebben hun scepsis over de authenticiteit ervan benadrukt.
Zelfs politiek strateeg Steve Bannon, bepaald geen vriend van links, uitte zijn ongeloof. De dialoog is vreemd formeel en soms lijkt het gesprek meer op een scenario dan op een echte uitwisseling tussen een 22-jarige en zijn partner. De sms-normen van generatie Z – vol afkortingen, emoji’s en fragmentarische zinnen – zijn vrijwel geheel afwezig. De vermeende bekentenis is overdreven beschrijvend en geeft handig details over het motief, het wapen en de methode, alsof deze is ontworpen om de zaak van het Openbaar Ministerie te vertellen.
Wat we tot nu toe hebben, is dus een lappendeken van tegenstrijdigheden, “”wonderkogels”, dubieuze sms’jes en overhaaste conclusies. Wat we niet hebben, is een duidelijk beeld van de zaak, noch enig hard bewijs dat Robinson heeft gehandeld zoals de autoriteiten beweren.
Hoe het ook zij (terwijl sommige Democraten zich verheugen over de moord of er grappen over maken), heeft dat Trump en de Republikeinen er niet van weerhouden om de dood van Kirk om te zetten in een kruistocht. Vlaggen hangen halfstok, er worden openbare ceremonies gehouden en er verschijnen zelfs berichten dat overheidsmedewerkers worden gestraft omdat ze niet openbaar om Kirk rouwen. Het is niet overdreven om te stellen dat de tragedie duidelijk wordt uitgebuit om een eigenaardige versie van “christelijk nationalisme” als de facto officiële ideologie van de staat te verankeren.
De gevolgen zijn ernstig. Amerika, dat wordt geteisterd door etnopolitieke spanningen (zoals ik heb geschreven), glijdt verder af naar polarisatie, geteisterd door het radicalisme van Woke/Antifa en het extremisme van blanke nationalisten, die beide gewelddadige episodes aanwakkeren te midden van narratieve oorlogen. Ondertussen knikt Trump naar zijn radicale blanke nationalistische aanhangers (vaak antisemitisch), zoals te zien was in Charlottesville; men kan zich ook herinneren dat hij Nick Fuentes ontving in het Witte Huis.
Tegelijkertijd buigt Trump steeds meer voor de druk van de Israëlische lobby, waardoor hij zijn aanhangers van zich vervreemdt op een moment dat zelfs het grote publiek (zowel links als rechts) de campagne van Israël in Gaza steeds meer veroordeelt als genocidaal van aard.
Ondertussen is Kirks eigen eis dat de Epstein-dossiers worden vrijgegeven, nu gemakshalve vergeten, begraven onder golven van gepolitiseerde rouw. Hoewel dit onderbelicht is gebleven, speculeerde Kirk kort voor zijn moord (net als vele anderen) ook over Epsteins vermeende banden met buitenlandse spionage, waaronder een Israëlische invalshoek.
Kortom, de moord op Kirk wordt omgevormd tot een stichtingsmythe voor een nieuwe Amerikaanse ideologie (als onderdeel van Trumps inspanningen om de Amerikaanse republiek opnieuw vorm te geven), maar de feiten van de zaak blijven onduidelijk. De echte tragedie is tweeledig: niet alleen het verlies van een mensenleven, maar ook het manipuleren van verdriet voor politieke doeleinden.
Gezien de hegemonie van de VS in wereldzaken, valt te verwachten dat hetzelfde proces zich in verschillende landen wereldwijd zal voltrekken, waardoor de polarisatie verder zal toenemen. Houd in gedachten dat de woke-cultuur lange tijd een instrument van de Amerikaanse soft power is geweest, maar Trump is nu vastbesloten om daar verandering in te brengen: het exporteren van agressief conservatisme (Amerikaanse stijl) in plaats van radicaal wokeisme lijkt nu aan de orde van de dag te zijn. De schokgolven van Kirk zullen dus nog heel lang blijven nagalmen.
Vind je het belangrijk dat er nog onafhankelijke berichtgeving bestaat die niet wordt gestuurd door grote belangen? Met jouw steun kunnen we blijven schrijven en onderzoeken. Klik hieronder en draag bij aan het voortbestaan van Frontnieuws.
Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Wie heeft Charlie Kirk vermoord? De zaak tegen Israël
Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram
Lees meer over:
.