De Hongaarse premier Viktor Orbán geeft een sombere analyse van de EU als een intellectuele misvatting die er niet in is geslaagd de traditionele Europese waarden en soevereiniteit te beschermen.
Tijdens de CPAC 2025-conferentie besprak hij de migratiecrisis als een bewuste sociaal-politieke strategie van marxistisch links in Europa om het conservatieve en traditionele culturele en demografische landschap van Europa te veranderen door de komst van overwegend islamitische migranten die het christelijke erfgoed van Europa niet delen, schrijft Hanne Herland.
EU verliest relevantie
Orbán stelt dat migratie het politieke evenwicht fundamenteel verandert door de invloed van autochtone, christelijke kiezers te verminderen. Het basisidee van de EU – dat een supranationale unie diverse naties kan besturen zonder duidelijke verantwoordingsplicht – is gebrekkig. Deze structuur heeft geleid tot een verlies van soevereiniteit, een democratisch tekort en het onvermogen om kritieke kwesties zoals migratie of economische hervormingen effectief aan te pakken.
Het benadrukt de spanning tussen nationale soevereiniteit en supranationaal bestuur, een debat dat centraal staat in de EU-politiek. Orbán suggereert dat het huidige model van de EU zonder hervormingen of ontbinding onhoudbaar is.
[embedded content]Hij stelt het strenge migratiebeleid van Hongarije tegenover dat van West-Europese landen die al miljoenen migranten hebben opgenomen, en uit zijn scepsis over de mogelijkheid om deze demografische veranderingen door middel van “remigratie” ongedaan te maken.
Orbán presenteert migratie niet alleen als een humanitaire of economische kwestie, maar als een bewuste strategie van links om de culturele en electorale samenstelling van Europa te veranderen. Door het aantal moslimmigranten, die waarschijnlijk niet op christelijk-conservatieve partijen zullen stemmen, te vergroten, verschuift het politieke evenwicht in het voordeel van linkse en progressieve agenda’s. Dit inzicht laat zien hoe migratie raakvlakken heeft met identiteitspolitiek, verkiezingsstrategieën en langdurige maatschappelijke transformaties, waardoor het een zeer omstreden en polariserend onderwerp is in Europa.
Orbán wijst erop dat de enige manier om immigratie te stoppen is door vast te houden aan de wetten die Europa al eeuwenlang heeft: je hebt een vergunning nodig om een ander land binnen te komen. Als je zonder vergunning binnenkomt, overtreed je de wet.
Hoewel Hongarije strenge migratiecontroles handhaaft, is Orbán pessimistisch over het feit dat landen als Duitsland of Zweden hun demografische verschuivingen zullen omkeren. Hij wijst op de concentratie van migranten in stedelijke gebieden en hun sterke gemeenschaps- en spirituele banden, die volgens hem hun demografische en politieke aanwezigheid zullen versterken. Dit suggereert dat zodra migratie een kritische massa bereikt, sociale en politieke integratie steeds complexer wordt, wat de conventionele assimilatieverhalen op losse schroeven zet.
Hij moedigt rebellie tegen het migratiebeleid van de EU aan in plaats van te vertrouwen op hervormingen, die volgens hem geen betekenisvolle verandering zullen brengen. Orbán benadrukt ook het belang van gezinsbeleid dat gericht is op het verhogen van het geboortecijfer als alternatief voor migratie. Opmerkelijk is dat het de linkse partijen in Europa waren die in de jaren zestig aandrongen op abortusrechten en daarmee hun zin kregen. Het resultaat is dat miljoenen ongeboren Europeanen zijn vervangen door miljoenen buitenlanders die het christelijke erfgoed en de traditionele waarden van Europa niet delen.
Het uitgebreide gezinsbeleid van Hongarije, met onder meer belastingvrijstelling voor moeders en gezinsvriendelijke stimuleringsmaatregelen, is Orbáns antwoord op de demografische achteruitgang zonder toevlucht te nemen tot migratie. Deze proactieve aanpak staat in contrast met het beleid van veel westerse landen, die vertrouwen op migratie om de bevolkingsomvang en de arbeidsmarkt op peil te houden. Het beleidsmodel van Orbán biedt een conservatief, op waarden gebaseerd alternatief waarin de nadruk ligt op vruchtbaarheid, gezinscohesie en nationale continuïteit.
Op economisch en institutioneel vlak is Orbán van mening dat de EU aan concurrentievermogen inboet en afstevent op financiële insolventie, waarbij haar voortbestaan afhankelijk is van kostbare financiële overdrachten en schuldenopbouw. Hij benadrukt de noodzaak van sterk leiderschap om pijnlijke economische hervormingen door te voeren, iets wat volgens hem ontbreekt bij het huidige Europese leiderschap.
Orbán benadrukt dat economisch concurrentievermogen de belangrijkste uitdaging voor de EU is, aangezien de huidige koers leidt tot toenemende schulden en financiële instabiliteit. Hij stelt dat alleen sterk leiderschap dat bereid is pijnlijke hervormingen door te voeren, het concurrentievermogen kan herstellen, een rol die volgens hem ontbreekt in het huidige Europese leiderschap. Dit onderstreept de politieke moeilijkheid van structurele economische hervormingen in democratische samenlevingen, vooral in een context van toenemend populisme en uiteenlopende nationale belangen.
Orbán erkent de diepgewortelde invloed van progressieve ideologieën in de academische wereld en de cultuur en pleit voor de oprichting van alternatieve instellingen om traditionele christelijke en nationale waarden te koesteren. Deze langetermijnstrategie op cultureel gebied weerspiegelt bredere mondiale trends waarbij conservatieve bewegingen via onderwijs, media en het maatschappelijk middenveld culturele verhalen en waarden willen herwinnen, met als doel het evenwicht te herstellen of de progressieve dominantie tegen te gaan.
Op cultureel gebied erkent Orbán de dominantie van linkse progressieve ideologieën in universiteiten, maar hij dringt aan op de oprichting van alternatieve culturele instellingen om traditionele waarden te behouden. Hij reflecteert op zijn eigen politieke ontwikkeling van een liberale vrijheidsstrijder in zijn jeugd tot een conservatieve verdediger van het gezin, de natie en christelijke waarden. De rol van culturele instellingen en onderwijs moet zijn om de zeer destructieve progressieve linkse dominantie tegen te gaan en traditionele waarden te behouden.
Hij ziet vrijheid niet alleen als vrijheid van onderdrukking, maar ook als vrijheid om hogere idealen zoals het gezin en de natie te dienen.
Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Trump at Von der Leyen als ontbijt – Orban
Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram
Lees meer over:
.