‘De CORONA-Inquisitie’..!!.

*
‘De CORONA-Inquisitie’..!!

2025 © WantToKnow.nl/be
*

Toen de coronapandemie uitbrak, tastten veel huisartsen in het duister. Het officiële advies was summier: neem paracetamol en wacht gewoon maar af. Pas als het écht niet meer ging, mochten patiënten naar het ziekenhuis worden gestuurd. Maar een kleine groep artsen koos echter een andere weg. Zij schreven buiten de richtlijnen om bestaande, beproefde medicijnen voor. Tot hun eigen verbazing herstelden veel patiënten. Toch werden deze artsen publiekelijk weggezet als ‘kwakzalvers’. Ook werd het hen verboden zich kritisch uit te laten over de vaccins.

Mr. Frank Stadermann is oud-advocaat en sprak zich al heel vroeg openlijk uit tegen de coronamaatregelen van de overheid. In een nieuw, onthullende boek beschrijft deze voormalig advocaat, hoe artsen, apothekers en verpleegkundigen keihard het zwijgen werd opgelegd. Maar vooral hoe onze grondrechten fundamenteel werden geschonden.

Stadermann ging in zijn onderzoek niet over één nacht ijs; baseerde zich op talloze officiële documenten, mailwisselingen met o.a. de Inspectie voor de Volksgezondheid. Daarnaast sprak hij met meer dan tachtig direct betrokkenen: huisartsen, medisch specialisten, apothekers, een ambulancechauffeur, een verloskundige, en met voormalige patiënten of hun nabestaanden.

Hun vaak onthutsende, soms écht hartverscheurende verhalen, vormen de ruggengraat van een boek dat confronteert en wakker schudt. Een indringend verslag van een medische en morele crisis. Voor wie durft te vragen: wat is hier écht gebeurd? Voor ons is het duidelijk dat er veel, héél veel zaken zijn in deze kwestie, die het daglicht bijna letterlijk niet kunnen verdragen.

De inleiding van het boek

Inleiding

De bestrijding van de coronapandemie die begin 2020 in Nederland uitbrak, werd streng geregisseerd door de overheid. De overheid bepaalde welke maatregelen getroffen dienden te worden om verspreiding van het virus te voorkomen. Zij bepaalde ook dat het virus alleen kon worden bestreden met een vaccin, niet met geneesmiddelen. Nagenoeg de gehele medische wereld ging daarin mee. Er waren echter enkele artsen die niet geloofden in de aanpak door de overheid. Zij bekritiseerden de behandeling van covidpatiënten en de maatregelen die de overheid uitvaardigde tegen de verspreiding van het virus, zij waarschuwden voor het tegen covid ontwikkelde vaccin en behandelden covid-19-patiënten met ‘verboden’ geneesmiddelen.

De Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd kreeg opdracht van de minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport (VWS) om deze artsen hard aan te pakken. De Inspectie ontketende daarop een ware heksenjacht, maar zij kreeg die artsen er niet onder.

In dit boek staat centraal de strijd die de inspectie voerde tegen de corona-kritische artsen. Deze artsen kregen in de media, met uitzondering van de alternatieve media, over het algemeen geen enkele steun. Zij stonden er alleen voor en werden door collegae, familie en vrienden bekritiseerd, geridiculiseerd en verstoten. Ook gebeurde het dat ze werden ontslagen, beboet en vervolgd.

In een aantal gevallen dreigde de Inspectie hen zelfs met boetes tot €150.000. Dit alles weerhield hen er echter niet van om te luisteren naar hun eigen geweten dat hen zei een andere weg in te slaan; een weg die zou leiden tot een botsing met de wet.

Deze artsen verdienen het dat hun verhalen worden bewaard voor de geschiedenis. Hetzelfde geldt ook voor anderen in de zorg zoals verloskundigen, verpleegkundigen en ambulancepersoneel; het geldt voor enkele wetenschappers die zich tegen het officiële beleid durfden te verzetten. Ten slotte geldt dit voor de enkele apotheker die de moed had geneesmiddelen te verstrekken waarvan het voorschrijven door de Inspectie verboden was.

Het accent van het boek ligt echter niet op de personen maar op de geschiedenis. Ik heb bewust geen ‘hall of fame’ willen maken. Ik heb alle individuele verhalen tot één groot verhaal gemaakt. Dat betekende onvermijdelijk dat mensen die daarvoor best in aanmerking konden komen, niet of op bepaalde plaatsen niet zijn genoemd.
Aan al die mensen bied ik graag mijn verontschuldigingen aan. Dat iemand niet wordt genoemd, wil niet zeggen dat hij niet van betekenis is geweest voor de geschiedenis zoals die hierna wordt beschreven.

Ook in de reguliere zorg hebben artsen, verplegers en anderen zich tot het uiterste ingespannen om covidpatiënten te genezen, om levens te redden. Artsen van andere ziekenhuisafdelingen stelden zich beschikbaar om covidpatiënten te behandelen. Deze artsen lieten zich niet weerhouden door de wijdverspreide vrees om zelf besmet te worden. Hetzelfde geldt voor het overige personeel. Zij leverden onmenselijke prestaties in situaties waarbij ze veel patiënten onder hun handen zagen sterven. Zij voelden zich als op een slagveld.

Dat alles heeft op al die artsen en verplegers vaak een grote impact gehad. Ook zij verdienen het dat hun verhalen worden vastgelegd. Maar dat moet een ander boek worden. Ik heb het dan overigens met name over de tweedelijnszorg, de zorg in de ziekenhuizen. In tegenstelling tot de ziekenhuizen hebben veel huisartsen het laten afweten. Zij durfden uit angst voor besmetting covidpatiënten niet te onderzoeken en lieten die patiënten aan hun lot over. Zij volstonden met het advies om naar het ziekenhuis te gaan als het erger zou worden en in afwachting daarvan een ‘paracetamolletje’ te nemen.

Het boek begint met een beschrijving van de situatie in Nederland zoals die was tijdens de pandemie. Daarvoor heb ik gekozen om tevens een goed tijdsbeeld van de coronacrisis geven. Zonder dat tijdsbeeld is namelijk de rest van het boek niet goed te begrijpen. De lezer die wil weten hoe ik bij het onderwerp betrokken ben geraakt en hoe ik te werk ben gegaan, verwijs ik graag naar de Toelichting aan het eind van het boek.

* * *

Frank Stadermann over

Waarom nu nog dit boek?

“De coronacrisis is toch al lang voorbij?”

“Voor de bestrijding van de coronapandemie bestond maar één aanpak: dat wat de overheid voorschreef. Die aanpak omvatte allerlei vrijheidsbeperkende maatregelen alsmede vaccineren (wat op zichzelf ook een vrijheidsbeperkende component inhield). Afwijkende opvattingen werden de kop ingedrukt. De artsen die de ziekte met succes behandelden met medicijnen, werden vervolgd en gestraft. Maar het waren wel juist hun medicijnen die genezing leken te brengen.

Ook lijkt het erop dat de vaccinaties tot omvangrijke gezondheidsschade hebben geleid en nog steeds leiden. De artsen die daarvoor waarschuwden, werden echter ook hard aangepakt.

Heeft het zin om nog terug te blikken? Corona is toch al lang voorbij? Dat mag zo zijn, maar wat gisteren is gebeurd, kan morgen weer gebeuren. De overheid voert nog steeds campagne voor vaccinaties tegen covid. Kennelijk kan men nog steeds covid krijgen. Daarnaast dreigen er uitbraken van nieuwe virusziektes, zo wordt ons met regelmaat verteld. De coronapandemie van de afgelopen jaren was daarom vermoedelijk niet de laatste pandemie.

We zullen weer met een pandemiebeleid geconfronteerd kunnen worden. Het is dan ook opmerkelijk dat er door niemand wordt gesproken over de wenselijkheid om het coronabeleid te evalueren en om daaruit lessen te trekken. De overheid, de medische wereld, de rechterlijke macht, maatschappelijke organisaties; allemaal zwijgen ze. 

Vragen naar de beste behandeling van een besmettelijke ziekte en naar de wenselijkheid van vaccineren zullen actueel blijven of terugkomen. Bovendien – en nog belangrijker – de fout dat artsen met afwijkende opvattingen worden bestreden, kan morgen weer worden gemaakt. 

Hoe actueel dat laatste gevaar is, zien we bij een nieuwe richtlijn van de KNMG. Die richtlijn bepaalt dat er een verband is tussen klimaatverandering en gezondheid. Artsen die dat ontkennen, kunnen problemen krijgen met de Inspectie.

Het is in het belang van de volksgezondheid dat artsen op hun eigen kompas mogen varen, ook als ze daarbij ingaan tegen voorgeschreven of geadviseerde medische opvattingen. Als hen dat niet meer wordt toegestaan, betekent dat het einde van de Eed van Hippocrates.
Het verhaal dat in dit boek wordt beschreven en de lessen die daaruit kunnen worden geleerd, blijven onverminderd actueel. Ik hoop dat de lezer, wanneer hij de laatste bladzijde heeft omgeslagen, met mij zal zeggen: “Dit mag nooit meer gebeuren.”

dr. Frank Stadermann

november 2025

* * *

Misleiding, leugens, machtsmisbruik en aanslagen op de lichamelijke gezondheid én integriteit van Nederlandse burgers in het bijzonder en wereldburgers in het algemeen. Politieke personen als Hugo de Jonge, de leden van het OMT en ook en vooral Mark Rutte in zijn rol als ‘leider-van-de-samenwerking-tegen-de-pandemie’ vallen achteraf geanalyseerd keihard door de mand. Niet alleen door het onvolledig informeren van het Nederlandse volk, maar vooral door het uitrollen van een geheime agenda, waarachter een onwelriekende geur opstijgt. Misbruik van hun functie in die zin is nog het minste wat hen te verwijten valt.

In het boek is het voorwoord geschreven door Gideon van Meijeren, FvD-TweedeKamerlid. De man die uit de parlementaire enquetecommissie stapte, die de corona-epidemie-aanpak in Nederland onderzoekt. Om reden die heel duidelijk zijn.. ‘Misleiding van het onderzoeksproces’.. Een artikel over Van Meijerens kijk op de handel en wandel van Hugo de Jonge als Minister van Volksgezondheid destijds, kun je HIER op de site lezen.