Het onderstaande artikel is een vertaling van Into the Abyss: How Bad Can the Covid Vaccine Story Get? en eerder gepubliceerd op ‘Brownstone institute’. Het verhaal is nog niet voorbij, nog jarenlang zullen de gevolgen van de prik ontkend, maar wel gevoeld worden. Het onderstaande artikel maakt een analyse uitgaande van de officiële cijfers. Waarschijnlijk is de realiteit nog veel schrijnender dan dit.
Alle lezers van Brownstone weten dat de Covid-vaccins nooit opgedrongen of verplicht gesteld hadden worden en nooit hadden mogen worden voorgeschreven aan kinderen of zwangere vrouwen, groepen waarvoor ze niet zijn getest. We zijn allemaal gealarmeerd door de verhalen over verrassend veel plotselinge hartfalen, turbo-kankers en miskramen in de dagen en maanden na de introductie van deze vaccins.
Hoe erg kan het worden? Wat is de schatting in het ergste geval van de impact van de Covid-vaccins op het aantal levende mensen waarvoor zowel enige empirische bewijzen als biologische plausibiliteit bestaan? Laten we eens kijken naar het hart van de duisternis en het ergste in overweging nemen.
Domein 1: Wereldwijde sterftecijfers
De belangrijkste bron voor wereldwijde sterftecijfers is de World Population Prospects van de Verenigde Naties, die op het moment van schrijven nog niet was bijgewerkt met definitieve cijfers voor 2024. We gebruiken daarom alleen gegevens tot en met 2023. Hieronder geven we het totale aantal sterfgevallen in de wereld sinds 1950 weer, aangevuld met een prognose van de trend over tien jaar vóór 2020 tot en met 2023 (weergegeven in de onderstaande grafiek als een rode lijn). Uit de cijfers blijkt dat het jaarlijkse aantal sterfgevallen in de loop van de tijd vrij gelijkmatig verandert, behalve wanneer mensen iets doms doen, zoals de Grote Sprong Voorwaarts van 1958-1962, die overeenkomt met de vorige grote piek in het aantal sterfgevallen wereldwijd die in de grafiek te zien is en die naar schatting het leven heeft gekost aan ongeveer 45 miljoen mensen.
De (altijd positieve) verschillen tussen het werkelijke aantal sterfgevallen en het verwachte aantal sterfgevallen voor elk van de vier jaren van 2020 tot 2023 zijn weergegeven in de volgende grafiek.
Het afgeronde totaal van het aantal extra sterfgevallen – ten opzichte van wat op basis van de trend van de afgelopen tien jaar zou zijn verwacht – voor deze vier jaar bedraagt 19,4 miljoen mensen.
Het overschot in 2020 kan natuurlijk niet worden toegeschreven aan de Covid-vaccins, dus de 4,8 miljoen extra sterfgevallen in 2020 moeten worden toegeschreven aan een combinatie van het virus zelf en de lockdowns en daarmee samenhangende beleidsmaatregelen. Het cumulatieve overschot na 2020 van 14,6 miljoen sterfgevallen zou in het ergste geval (vanuit het perspectief van de vaccinproducenten en -promotors) volledig aan de vaccins kunnen worden toegeschreven.
We kunnen echter aannemen dat als het virus en de lockdowns samen 4,8 miljoen extra mensen hebben gedood in 2020, ten minste 75% daarvan kwetsbare en oudere mensen waren die toch zouden zijn overleden, Covid of geen Covid, in de jaren direct daarna (in de VS vond 75% van de sterfgevallen door Covid plaats onder mensen van 65 jaar en ouder, en 93% onder mensen van 50 jaar en ouder).
Als deze sterfgevallen alleen maar zijn versneld door het virus en de lockdowns, dan zijn er ongeveer 3,6 miljoen mensen niet gestorven die anders in de daaropvolgende jaren zouden zijn gestorven. Met andere woorden, we zouden in totaal 3,6 miljoen minder sterfgevallen verwachten ten opzichte van de tienjarige trend als onze contrafeitelijke sterftecijfers voor de paar jaar na 2020.
Als we deze aangepaste contrafeitelijke cijfers toepassen door deze 3,6 miljoen ‘ontbrekende negatieve overtollige sterfgevallen’ toe te voegen, komt het totale aantal overtollige sterfgevallen dat aannemelijkerwijs aan de vaccins kan worden toegeschreven uit op 18,2 miljoen. In onze ogen is dit het maximaal mogelijke aantal extra sterfgevallen dat op basis van deze gegevens kan worden verdedigd als gevolg van de vaccins, aangezien er geen andere duidelijke reden was dan hierboven uiteengezet om te verwachten dat de prognose van het aantal sterfgevallen voor de periode 2019-2029 een overschatting zou zijn van het aantal sterfgevallen in de daaropvolgende jaren.
Deze schatting van 18,2 miljoen komt redelijk overeen met het fel betwiste aantal van 17 miljoen sterfgevallen als gevolg van Covid-vaccins dat Denis Rancourt en coauteurs in een studie uit 2023 claimen. Er zijn claims geweest van wel 31 miljoen sterfgevallen, maar die zijn onwaarschijnlijk als men de door de VN gepubliceerde wereldwijde sterftecijfers aanhoudt.
Zou de situatie nog erger kunnen zijn dan deze statistieken suggereren, als gevolg van geknoei met gegevens? Het is goed mogelijk dat autoriteiten in sommige regio’s opzettelijk sterfgevallen hebben verborgen, maar dat is moeilijk voor te stellen in rijke landen met goed functionerende protocollen voor het melden van sterfgevallen, waar veel systemen (zoals erfenissen) afhankelijk zijn van overlijdensregisters en die registers dwingen om enigszins eerlijk te zijn. Manipulatie is gemakkelijker voorstelbaar in landen als India, waar sowieso geen goede registratie bestaat van wie er in het land woont en waar de autoriteiten er alles aan gelegen zou zijn geweest om erkenning of verlegenheid over een explosieve stijging van het aantal sterfgevallen als gevolg van hun eigen beleid te vermijden.
Het beleid van India omvatte meedogenloze lockdowns die honderden miljoenen arme mensen van hun levensonderhoud beroofden en de ijverige distributie van vaccins vanaf januari 2021, waaronder het lokaal geproduceerde Covaxin, dat slechts zes weken na de start van de fase III-klinische proef werd goedgekeurd voor gebruik. (Het bereiken van fase III-proefresultaten, na de eerste ontwikkeling van een nieuw kandidaat-vaccin, zou normaal gesproken jaren duren.)
Het is mogelijk dat de bezorgdheid over de integriteit van de gegevens betekent dat het aantal extra sterfgevallen als gevolg van Covid-vaccins tot 2023 in werkelijkheid ruim boven de 20 miljoen ligt, en het is evenzeer mogelijk dat andere factoren, zoals langdurige gezondheidsschade als gevolg van lockdowns of slechte behandelprotocollen in ziekenhuizen, verantwoordelijk zijn voor een deel van de extra sterfgevallen sinds medio 2021.
Ons doel is om een verdedigbaar maximum aantal sterfgevallen als gevolg van de vaccins te schatten, en daarvoor is 18,2 miljoen onze beste schatting. Dat aantal komt goed overeen met andere schattingen voor de VS (voorgestaan door Peter McCullough) dat de Covid-vaccins 400.000 tot 700.000 doden hebben gekost: de wereld heeft ongeveer 25 keer meer inwoners dan de VS, en 25 keer 700.000 is 17,5 miljoen.
Domein 2: Verloren baby’s
Hoeveel baby’s zijn er mogelijk verloren gegaan als direct gevolg van de Covid-vaccins, door verminderde biologische vruchtbaarheid, daadwerkelijk verlies van ongeboren leven door miskramen, of het feit dat mannen en vrouwen elkaar niet konden ontmoeten of seksuele activiteit konden hebben om redenen die verband houden met het vaccin (bijvoorbeeld omdat ze zich ziek voelden door symptomen na vaccinatie)?
Ook hier moeten we weer kijken naar de wereldwijde geboortecijfers, waarbij de trendlijn van vóór 2020 is geprojecteerd voor het Covid-tijdperk en in rood is weergegeven in de onderstaande grafiek. In tegenstelling tot het aantal sterfgevallen wereldwijd, veranderen de wereldwijde geboortecijfers in de loop van de tijd op een meer grillige manier, wat nauwkeurige prognoses na 2019 bemoeilijkt, maar net als bij het totale aantal sterfgevallen baseren we onze prognoses op de trend in de tien jaar vóór Covid.
Deze gegevens wijzen op een tekort van 27,9 miljoen baby’s, waarvan de eerste 6,1 miljoen (vanaf 2020) duidelijk niet toe te schrijven zijn aan de Covid-vaccins, maar ten minste gedeeltelijk het gevolg kunnen zijn van de lockdowns die begin 2020 in China op brute wijze van start gingen. De 21,7 miljoen minder geboorten tussen 2021 en 2023 zouden aannemelijkerwijs te wijten kunnen zijn aan de vaccins in de vorm van miskramen, mislukte bevruchtingen en minder bevruchtingskansen. Conventioneel zou men echter een opleving van het aantal geboorten na 2020 verwachten, waarbij de baby’s die eind 2020 als gevolg van de lockdowns niet zijn geboren, in de daaropvolgende jaren worden verwekt, omdat mensen hun leven weer oppakken en verloren kansen inhalen.
Volgens dezelfde logica als hierboven toegepast op het patroon van het aantal extra sterfgevallen, wijst het uitblijven van een opleving van het aantal baby’s na 2020 er aannemelijk op dat er meer baby’s verloren zijn gegaan dan alleen het verschil tussen het werkelijke totaal van elk volgend jaar en de op de trendlijn gebaseerde prognose. Ook hier heeft een dodelijke (of in dit geval beter gezegd levensbeperkende) factor het verwachte herstel blijkbaar gedwarsboomd. Hoewel andere redenen voor de daling van de vruchtbaarheid aannemelijk zijn, is het totale aantal van 27,9 miljoen minder baby’s dan verwacht na 2019 een verdedigbare maximale schatting van de schade die de vaccins hebben aangericht op het gebied van het voorkomen van nieuw leven.
Hoe verhoudt deze schatting zich tot schattingen van bepaalde landen en andere studies? De wereldwijde vruchtbaarheidsdaling tussen 2019 en 2021-2023 bedroeg ongeveer 5,7% voor vrouwen in de vruchtbare leeftijd (20-34), hoewel de waargenomen daling negen maanden na de uitrol van het vaccin in Duitsland en Zweden meer dan 10% bedroeg. Een recent onderzoek in Tsjechië suggereerde zelfs een daling van 30% in de vruchtbaarheid onder gevaccineerden ten opzichte van niet-gevaccineerden. Als deze hogere schattingen van de werkelijke vruchtbaarheidsdaling juist zijn en niet kunnen worden verklaard door andere factoren (bijvoorbeeld verschillen in de kinderwens tussen gevaccineerde en niet-gevaccineerde vrouwen) voor een aanzienlijk aantal landen, dan is de schatting van 27,9 miljoen minder baby’s wellicht te laag.
Elk argument dat het werkelijke aantal verloren baby’s veel hoger ligt dan 27,9 miljoen moet gebaseerd zijn op de verwachting dat de wereldwijde vruchtbaarheid na 2019 in een hypothetische wereld zonder Covid zou zijn gestegen, zodat onze prognose op basis van de trendlijn over tien jaar plus het verwachte herstel na 2020 een ongeschikte hypothetische referentie is. Wij kennen geen specifiek argument hiervoor, hoewel de bovenstaande grafiek laat zien dat kleine dalingen (zoals in de jaren zeventig) werden gevolgd door oplevingen, dus het kan niet worden uitgesloten.
Domein 3: Toekomstige vruchtbaarheidsverliezen en toekomstige extra sterfgevallen
Recente studies tonen een verlies van eicellen bij vrouwen en permanente epigenetische veranderingen (vaak als positief in plaats van negatief voorgesteld) als gevolg van sommige Covid-vaccins, wat leidt tot de verwachting van blijvende biologische schade door de vaccinaties. De soorten schade die logischerwijs te verwachten zijn, zijn onder meer belemmeringen voor de conceptie en het dragen van een zwangerschap tot het einde, een vroegere menopauze en aanhoudend hogere percentages van hart- en vaatziekten, stoornissen van het immuunsysteem en kanker.
Het is erg moeilijk om met zekerheid in te schatten hoe ernstig het extra sterftecijfer en de voorkomen geboorteproblemen in de toekomst zullen zijn, maar er kunnen enkele argumenten worden aangevoerd.
Een schatting van het toekomstige extra sterftecijfer zou kunnen worden gebaseerd op de veronderstelling dat de aanwezigheid van spike-eiwit op zich het fundamentele pathologische element is dat de dood veroorzaakt, via de verschillende routes die zijn gepostuleerd en die consistent zijn met de waargenomen ziekten (cardiovasculair, immunologisch, epigenetisch, enz.). Hoewel bij de meeste mensen de expressie van het spike-eiwit een jaar na vaccinatie tot bijna nul daalt, is er een subgroep onder degenen met het ‘postvaccinatiesyndroom’ (PVS) die een aanhoudende expressie van spike-eiwit vertonen.
De omvang van de hele PVS-groep is onduidelijk, maar uit het ‘LISTEN’-onderzoek van Yale blijkt dat in een subgroep daarvan de spike-eiwitniveaus na twee jaar zelfs hoger zijn dan aanvankelijk, wat betekent dat het blijvende risico voor deze mensen minstens even groot is als het aanvankelijke risico op schade. Deze subgroep bestond uit ongeveer een derde van de groep met PVS (ongeveer 15 van de 42 in figuur 5 van dat onderzoek, als men de stippen telt). Een redelijke schatting zou dan zijn dat een derde van de mensen met PVS een blijvend extra risico op overlijden loopt dat gelijk is aan het risico op overlijden in het eerste jaar na vaccinatie.
De vraag blijft: hoeveel mensen lijden in totaal aan PVS?
Een gepubliceerd onderzoek op basis van gegevens uit India suggereert dat PVS bij ongeveer 60% van de mensen 12 maanden na vaccinatie aanwezig is. Een andere schatting kan worden afgeleid uit de gegevens over vaccinatieschade in het Vaccine Adverse Event Reporting System (VAERS), waarvoor een recente preprint van Janos Szebeni de belangrijkste cijfers op een nuttige manier heeft samengevat. Een ouder gepubliceerd artikel met veel van dezelfde gegevens en conclusies is van Saxon, Thorp en Viglione.
In november 2024 werd de kans dat een ernstige ‘bijwerking’ (AE) wordt gemeld voor een bepaalde gevaccineerde (die twee prikken heeft gekregen) geschat op ongeveer 0,5%. Dit staat in contrast met een vergelijkbaar cijfer van 0,17% in mei 2023, wat louter te wijten zou kunnen zijn aan een toename van het aantal meldingen van AE’s, maar als we dit cijfer voor waar aannemen, wijst het op een hoge prevalentie van later optredende letsels. Aangezien het basiscijfer voor onderrapportage van ernstige Covid-vaccin-gerelateerde AE door Steve Kirsch wordt geschat op 41, zou dit betekenen dat 20% van alle Covid-gevaccineerden een ernstige AE heeft gehad, waarvan de meeste lang na vaccinatie zijn gemeld. Zoals Szebeni opmerkt: “COVID-19-vaccins kunnen, vanwege het enorme aantal injecties, in verband worden gebracht met een zeer hoog aantal AE’s bij niet met COVID-19 geïnfecteerde, overwegend gezonde mensen.”
Op basis van de VAERS-gegevens kan dus worden gesteld dat 20% van de mensen momenteel in enige mate lijdt aan het langdurige vaccinatiesyndroom, wat aanzienlijk minder is dan wat de studie op basis van gegevens uit India rapporteert na 12 maanden. De meeste van deze mensen zullen geen ernstige blijvende problemen hebben, maar als we uitgaan van de schatting dat 1/3 van hen lijkt te lijden aan een blijvende spike-eiwitexpressie en dus blijvende problemen zal ondervinden, kan worden verwacht dat ongeveer 6,7% van de bevolking blijvend zal lijden aan het ‘langdurige vaccinatiesyndroom’ en elk jaar dezelfde gezondheidsrisico’s zal lopen als een willekeurig individu in het eerste jaar na vaccinatie.
Men zou kunnen pleiten voor veel lagere percentages door een lagere schatting te maken van het aantal niet-gemelde letsels of door andere schattingen te gebruiken voor de prevalentie van PVS, maar aangezien we proberen te kijken naar het meest plausibele worstcasescenario, houden we vast aan de mogelijkheid dat 6,7% van de gevaccineerde wereldbevolking blijvend zal lijden aan de Covid-vaccins, wat neerkomt op ongeveer 400 miljoen mensen wereldwijd. In veel studies worden deze slachtoffers ‘long-Covid’ genoemd in plaats van ‘long-vaccine sufferers’. Het is misschien geen toeval dat ongeveer 7% van alle volwassenen long Covid zou hebben (ongeveer 400 miljoen mensen wereldwijd).
Nu is 6,7% van het aantal extra sterfgevallen als gevolg van ‘kortdurende vaccinatie’ in 2021 ongeveer 680.000 mensen, dus een eerste schatting van het verwachte aantal sterfgevallen in de toekomst zou dat aantal zijn in elk van de komende 20 jaar als gevolg van ‘langdurige vaccinatie’ – in totaal 13 miljoen extra sterfgevallen. Veel aannames liggen ten grondslag aan deze of andere schattingen van toekomstige sterfgevallen als gevolg van vaccins, wat een van de redenen is waarom de meeste analisten niet met een schatting naar buiten zijn gekomen.
Men kan zelfs nog hogere schattingen maken als men ervan uitgaat dat alle mensen met een AE (gemeld of niet) blijvende schade zullen hebben die leidt tot hetzelfde jaarlijkse risico als in het eerste jaar na vaccinatie, maar dit is biologisch niet aannemelijk omdat de belangrijkste schadeveroorzaker (de expressie van het spike-eiwit) bij de overgrote meerderheid van de mensen, zelfs bij mensen met vaccinatieschade, ‘wegspoelt’. Of onze schatting van 1 op 3 onder de ernstige AE-groep bij wie dit niet gebeurt, juist is, moet verder onderzoek uitwijzen.
Schattingen van het aanhoudende vruchtbaarheidsprobleem zijn even moeilijk te maken, maar in het ergste geval is de waargenomen vruchtbaarheidsdaling het gevolg van blijvende schade, d.w.z. dat 7% van de vrouwen onvruchtbaar is geworden. Als het voortdurende vruchtbaarheidsverlies van 7% dat in 2021-2023 wordt waargenomen, het gevolg is van levenslange onvruchtbaarheid veroorzaakt door de vaccins, dan kan men een voortdurend verlies van 7% verwachten totdat de hele huidige generatie gevaccineerde vrouwen de vruchtbare leeftijd heeft bereikt. Aangezien het cijfer van 7% ook van toepassing kan zijn op toekomstige volwassen vrouwen die momenteel nog kinderen zijn, kunnen we een vruchtbaarheidsverlies van 7% over een periode van 20 jaar verwachten. We zouden dan spreken van een verlies van 180 miljoen baby’s.
Ook hier geldt dat het werkelijke verlies aan vruchtbaarheid nog hoger kan zijn. Men kan stellen dat er in 2021-2023 een compenserende opleving van het aantal baby’s had moeten plaatsvinden en dat het feit dat dit niet is gebeurd, wijst op een permanente daling van de vruchtbaarheid met 9% (de waargenomen 7% plus de verwachte maar niet waargenomen opleving van 7%, gespreid over drie jaar). Als die daling permanent is, dan zal er, volgens onze bovenstaande redenering, wereldwijd meer dan 200 miljoen baby’s minder geboren worden voordat de schade voorbij is. Men zou ook kunnen veronderstellen dat een deel van de baby’s die geboren worden uit of borstvoeding krijgen van gevaccineerde vrouwen, een of andere biologische stoornis zal hebben, zoals (bij meisjes) een verstoorde ontwikkeling van het voortplantingssysteem, in welk geval de verliezen veel groter zouden kunnen zijn – zowel in termen van minder baby’s als in termen van extra sterfgevallen.
Het ergste scenario
We hebben een schets gemaakt van wat volgens ons de ergste scenario’s zijn van de levensbedreigende schade die de Covid-‘vaccins’ aanrichten, waarvoor op basis van de momenteel beschikbare gegevens een redelijk empirisch argument kan worden aangevoerd. Het aantal extra sterfgevallen als gevolg van de vaccins (tot nu toe en in de toekomst) zou wel eens kunnen oplopen tot 30 miljoen, zouden er nog eens 28 miljoen baby’s minder geboren kunnen worden als gevolg van de vaccins, en zou dat aantal in de toekomst nog vele malen hoger kunnen liggen als de Covid-vaccins de vruchtbaarheid van vrouwen blijvend hebben aangetast. Voor zover wij weten, zijn alle beweringen over ‘geredde levens’ dankzij het vaccin gebaseerd op wiskundige modellen met ingebouwde pro-vaccin aannames (bijvoorbeeld hier en hier). Onze analyse hier daarentegen maakt gebruik van echte gegevens in combinatie met aannames – die onvermijdelijk zijn om schattingen te maken – die we zo transparant en expliciet mogelijk maken, voor zover de ruimte dat toelaat. We nodigen anderen uit om expliciet te zijn over hun alternatieve aannames en de daaruit voortvloeiende schattingen.
We hebben in dit artikel geen rekening gehouden met niet-dodelijke effecten van de Covid-vaccins, hoewel voor een volledige berekening van de gezondheidsschade die door de vaccins is aangericht, ook eventuele effecten op de kwaliteit van leven moeten worden meegenomen. Wij verwachten dat deze effecten aanzienlijk zijn.
We moeten onder ogen zien dat de Covid-vaccins met grote voorsprong de ergste door de mens veroorzaakte ramp in de geschiedenis zijn.
Doe mee aan de discussie:
Gepubliceerd onder een Creative Commons Attribution 4.0 International License
Bron:
Dit artikel werd eerder gepubliceerd op Brownstone Institute.
Auteurs:
Gigi Foster Gigi Foster, Senior Scholar bij het Brownstone Institute, is hoogleraar economie aan de Universiteit van New South Wales, Australië. Haar onderzoek omvat diverse gebieden, waaronder onderwijs, sociale invloed, corruptie, laboratoriumexperimenten, tijdsbesteding, gedragseconomie en Australisch beleid. Ze is coauteur van The Great Covid Panic.
Paul Frijters Paul Frijters, senior wetenschapper bij het Brownstone Institute, is hoogleraar welzijnseconomie aan de afdeling Sociaal Beleid van de London School of Economics in het Verenigd Koninkrijk. Hij is gespecialiseerd in toegepaste micro-econometrie, waaronder arbeids-, geluks- en gezondheidseconomie. Medeauteur van The Great Covid Panic.
Michael Baker Michael Baker heeft een BA (Economie) van de University of Western Australia. Hij is onafhankelijk economisch adviseur en freelance journalist met een achtergrond in beleidsonderzoek.
Uw financiële steun aan het Brownstone Institute gaat naar schrijvers, advocaten, wetenschappers, economen en andere moedige mensen die tijdens de onrust van onze tijd op professionele wijze zijn gezuiverd en verdreven. U kunt helpen de waarheid aan het licht te brengen door hun voortdurende werk.
Source: https://stichtingvaccinvrij.nl/de-afgrond-hoe-erg-kan-de-schade-van-het-covid-vaccin-worden/
.