In een grijs verleden sprak ooit iemand – die geen verkiezingsronde had overgeslagen – de woorden: “Het zal mijn tijd wel duren.” Dit, naar aanleiding van mijn betoog dat niets is wat het lijkt en alles anders zal blijken te zijn. Als je in de laatste levensfase terecht bent gekomen, ben je sneller geneigd de bovenstaande uitspraak te doen, dan wanneer je midden in onderzoeken en onthullingen verwikkeld bent geraakt.
“Het zal mijn tijd wel duren”, betekent dat dat de desinteresse voor waarheid en authenticiteit de overhand heeft genomen? In eerste instantie wel, maar de leegte die ontstaat wordt razendsnel opgevuld met angst voor van alles en nog wat: werkloosheid, inflatie, ziekten, ouderdom, degeneratie, geloofsconsequenties en de dood. Door “het zal mijn tijd wel duren” te manifesteren heb je plaats gecreëerd voor dat soort negatieve impulsen. Want je hebt immers genoeg problemen en bovendien nergens tijd voor. Laat staan dat je tijd kunt vrijmaken om de dingen uit te zoeken en antwoorden te vinden. Antwoorden op vragen waarvan je nooit wist dat je zou moeten stellen.
Wat betekent het eigenlijk?
Volgens het woordenboek:
des·in·te·res·se (de; v) : gebrek aan belangstelling.
Als je ergens geen belangstelling voor hebt, dan wordt er bij jou geen reactie losgemaakt. Niet op een vraag, niet op een gebeurtenis, nergens op. Zelfs de reactie “geen belangstelling” komt niet bij je op. Wat je doet is negeren en/of doodzwijgen. Het is alsof het niet bestaat. Omdat we mensen zijn is dat bijna onmogelijk te realiseren. Je reageert normaal gesproken overal op, op alles wat de 5 zintuigen waarnemen en bijna alles maakt wel een emotie bij je los, zeker als het iets is wat je aangaat of je naasten betreft.
Waar ik op doel is desinteresse tonen voor allerlei externe impulsen, georganiseerd door het apparaat, een dode entiteit, waarvan je denkt dat het leeft, omdat er “menselijke” vertegenwoordigers zijn die de status “dood” camoufleren. Normaal gesproken hanteren deze handlangers “autoriteit” en doordat je naar ze luistert bestaan ze. Op papier, op een beeldscherm en in een uitzonderlijk geval fysiek.
Het systeem is zodanig georganiseerd, dat er altijd tweedeling is, polariteit, separatie, versnippering. Systematisch worden er overal tegenstrijdige belangen ingevoegd, zodat er altijd “rotzooi” kan opbloeien. Er kan geen eenheid zijn, want bij eenheid is er geen apparaat meer.
Met desinteresse bedoel ik in feite ook, dat er aan “eenheid”, daadwerkelijke eenheid in verscheidenheid, wordt gebouwd. Eenheid door één belang: een in feite dode entiteit ook werkelijk dood te verklaren.
Door belangstelling te tonen blijft het apparaat aan de beademing. Dan blijven de dingen komen waarvan we nooit wisten dat we ze nodig hadden. Dan blijven de veranderingen geen verbetering, geen vereenvoudiging, dan pakt het altijd slechter uit. Dan blijven wij de schuld krijgen van de problemen die we nooit hebben veroorzaakt. Dan blijven we hangen in het uitzichtloos draaien in rondjes, terwijl we worden wijsgemaakt dat we “ergens naartoe gaan”. De mens doet het zelf. En het is de authentieke mens die het doet. Alleen bij de authentieke mens komen emoties en reacties los.
Ik stel het me als volgt voor.
Desinteresse is het afketsen van alle signalen die het apparaat nodig heeft om te kunnen opereren. En die signalen zijn er veel, heel veel.
De wereld om ons heen bestaat vrijwel uitsluitend uit die signalen die het apparaat uitzendt om reacties als het ware te “oogsten”. Alles wat we met onze beperkte zintuigen kunnen waarnemen zijn signalen die door het apparaat worden gefaciliteerd. Niet alleen het nieuws, social media, oorlogspropaganda, economische ontwikkelingen. Het gaat veel verder. Iedere flits, ook al merken we het niet, wordt opgeslagen. Iedere emotie wordt opgewekt, ook al denken we dat we het zelf opwekken. We weten niet eens meer hoe dat moet, hoe dat in zijn werk gaat. Omdat we extern zijn afgericht en geïndoctrineerd. Omdat we zijn omgeven met onnatuurlijke straling, worden geïnfecteerd door onnatuurlijk voedsel, vergiftigde lucht en zware metalen die ze “vaccins” noemen, zijn we kwetsbaar geworden als nooit tevoren. De signalen kunnen doordringen omdat onze omgeving ze fantastisch geleidt. Eigenlijk staan we een leven lang volcontinu onder spanning. Daar helpen geen vakanties of rijkdom aan.
Wat blijft er dan nog overeind, als het niet van het apparaat komt?
Niet veel, bijna niets. De machine dendert over alles en iedereen heen, heeft snelheid nodig, maakt veel lawaai en verspreidt vals licht, met als gevolg dat we denken dat dat de enige realiteit is. We zijn vergeten wie we werkelijk zijn. De meest kwetsbare mensen worden gebruikt als antennes, vooruitgeschoven posten, energievreters van jewelste, die de aandacht van authentieke mensen extern gericht houden. Door er fracties van aandacht aan te besteden, raakt de authentieke mens weerstand kwijt, kosteloze levensenergie die nooit meer terugkomt.
Wat er zou moeten gebeuren is dat je desinteresse moet tonen voor ALLES. Dat is niet eenvoudig, maar sinds we weten dat ALLES is vervalst kunnen we niet anders. Het is een bijna onmogelijke opgave om nergens meer op te reageren, BEHALVE wat goed voor jeZelf is. Maar wat goed voor onsZelf is, zijn we vergeten, omdat ons is geleerd dat alle kennis wijsheid is en van externe bronnen afkomstig. Opvoeding, onderwijs, groepsdruk en ouderdom veroorzaken een onophoudelijke, levenslange neiging om informatie naar binnen te halen, in plaats van bij onsZelf te rade te gaan.
Als je nergens meer op reageert, zoals het nieuws, de mode, de vooruitgang, de evolutie, dan ontstaat er ruimte in je hartholte.
Als je de vervalste geschiedenis en dreigende toekomstbeelden laat voor wat het is, dan wordt die ruimte nog groter en kun je het langzaam aan je “thuis” noemen. En thuis gebeuren de echte, authentieke dingen, niet buiten, bij een ander, een wildvreemde met een partijprogramma of doktersbul.
Als je beseft dat je een leven lang van alles en nog wat wordt wijsgemaakt, altijd gepaard gaande met geweld en destructie, geheimzinnigheid en rituelen, en je schopt dat de deur uit, dan kan de schoonmaak “thuis” pas goed beginnen. Tot in de kleinste kieren. Je “thuis’ wordt een ander soort zender/ontvanger.
Dus wat, als de desinteresse toeslaat?
Dan zal er paniek zijn, dan blijft er van onze zogenaamde realiteit niets over. En we krijgen hulp van het systeem, omdat die steeds gekkere dingen gaat doen, verhalen verspreidt die van geen kant kloppen en uiteindelijk er niet meer toe doet.
Niemand die ik ken wil oorlog. Iedereen wil van binnenuit rust en vrede. Vrijwel iedereen vervalt in het resoneren met die externe signalen, van onmetelijke kleine pulsjes zodat je je beroerd blijft voelen, tot er met de meest gruwelijke toekomstvoorspellingen om je angstpsychose te onderhouden. Als je verleden is vervalst en je toekomst onmenselijk wordt, wat ga je dan doen? Doorgaan met zoeken of de boel aan de kant gooien? Proberen de toekomst te veranderen of het verhaaltje negeren? Wiens belang dienen we door constant aandacht en energie van onsZelf te verleggen naar een machine die niet zonder kan?
Vraag niet wat er dan van “de wereld” terecht komt, het IS onze wereld niet, maar DOE het gewoon.
Source: https://herstelderepubliek.wordpress.com/2025/11/03/als-de-desinteresse-toeslaat/
.