De kopvrouw van Deceuster-Bouwpunt begon met grote moed aan het nieuwe seizoen. Na het vorige BK zette ze een punt achter haar campagne om zich te laten opereren aan een vernauwde liesslagader, in de hoop dat de fysieke problemen – krachtverlies, verdoofd gevoel in haar linkerbeen – opgelost zouden zijn. Niets bleek minder waar. “Ik rijd totaal niet op mijn niveau rond”, klinkt het. “Dat maakt de beslissing om te stoppen makkelijker. Na de operaties was dit niet waar ik op rekende. Ik ga niet zeggen dat de operatie niet geslaagd is, maar wel onvoldoende om te rijden op een niveau waarop ik zou willen rijden. Doe ik verder zonder een nieuwe medische ingreep, dan kan ik geen rol van belang meer spelen.”
En dus is de situatie voor Verdonschot duidelijk. “Wil ik op deze manier nog verder doen?”, vraagt ze zich af. “Ik moet ervoor zorgen dat ik mezelf niet verlies. Ik heb mijn sport jaren met plezier beleefd maar de voorbije weken keer ik telkens met een slecht gevoel terug naar huis. En dat maakt me echt nog wel verdrietig. Ben ik nu opgelucht? Ergens wel, het was belangrijk dat ik een beslissing nam.”
Zeurende pijn
Verdonschot legt zich neer bij haar situatie maar kan ook niet meteen de vinger op de wonde leggen. “Soms heb ik zeurende pijn maar vertelt men mij dat het van mijn rug komt”, zegt ze. “Maar bijvoorbeeld in Sardinië rijd ik meteen tegen een muur aan, alsof ik niet beter kan. Hou ik dan letterlijk het been stil, dan trekt de pijn ook weg. Maar zo kan ik niet maximaal rijden. En dat is net waar crossen om draait. Altijd in het rood rijden. Ik heb mijn benen ten volste nodig, met een halve set benen kom ik niet toe.”
En dus neemt Verdonschot op 29-jarige leeftijd het drastische besluit om ermee te kappen. ”Ik heb tegen de ploeg gezegd dat ik het contract, tot eind volgend seizoen, niet wil uitdoen. Ik weet van mezelf dat ik maar een subtopper ben. Als het lichaam niet honderd procent mee wil, dan kan ik nooit nog vooraan meedoen. Daar heeft niemand iets aan, aanmodderen brengt me nergens. Ik wil niet blijven rondrijden om de groep te vergroten. Dat wil ik mezelf niet aandoen, daar heeft de ploeg niets aan. Ze toonden begrip voor mijn situatie.”
Mentaal is het een belastende periode, aldus de renster van Deceuster – Bouwpunt. “Ik heb mezelf voortdurend in vraag gesteld”, klinkt het. “Waar ligt de oorzaak? Maar ik vond nooit het antwoord op deze vraag en dat was voor mij de druppel die de emmer deed overlopen. Ik zie het ook niet meer zitten om volgend jaar
.
