
Laten we even helder zijn: Europa is niet verantwoordelijk voor Sudanese kinderen. Punt. We kunnen ter plekke helpen – in de regio, met humanitaire hulp, met kampen in veilige buurlanden – maar we hoeven ze geen Europees onderkomen te bieden. Stop met dat megalomaan denken dat wij verantwoordelijk zijn voor honderden miljoenen medemensen op andere continenten. Alsof Amsterdam, Berlijn en Parijs de enige plekken op aarde zijn waar een kind veilig kan opgroeien. Dat is arrogantie verpakt als compassie.
- a]:text-primary dark:[&>a]:text-white [&>a]:underline md:text-lg text-base”>hartverscheurende verhalen van kinderen (namen weggelaten “voor hun veiligheid”, natuurlijk)
- a]:text-primary dark:[&>a]:text-white [&>a]:underline md:text-lg text-base”>een activistische NGO die Europa de schuld geeft
- a]:text-primary dark:[&>a]:text-white [&>a]:underline md:text-lg text-base”>een CDA’er die braaf zegt dat hij “geschrokken” is maar het beleid verdedigt
- a]:text-primary dark:[&>a]:text-white [&>a]:underline md:text-lg text-base”>en als slotakkoord: volgend jaar wordt het alleen maar strenger, dus nog meer drama op komst.
De boodschap tussen de regels: Europa, schaam je dood en open de grenzen. Want als jij je grens bewaakt, ben jij schuldig aan verkrachting, opsluiting en uitbuiting in Libië. Dat is geen journalistiek, dat is emotionele chantage.
De realiteit? Soedan is al jaren een hel door interne burgeroorlog tussen twee generaals die om de macht vechten. Miljoenen mensen zijn ontheemd. Dat is tragisch, maar het is niet onze oorlog en het is niet onze verantwoordelijkheid om heel Afrika hiernaartoe te halen. We kunnen helpen in de regio – en dat doen we al met miljarden – maar we zijn geen wereldwijde opvangcentrum.
Dus NOS, Kysia Hekster en Save the Children: bedankt voor het schuldgevoel, maar wij trappen er niet meer in.
.

